Ο Λευτέρης ήταν ένας κλασσικός νεοέλληνας για τις δεκαετίες '70 - '80 όντας συνασπισμένος γύρω από το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, όντας θιασώτης του κρασιού αλλά και των χαμηλών τόνων συζητήσεων. Δε κρύβω πως είχαμε καθίσει 2-3 φορές και τα είχαμε πει, όμως πάντοτε στο πνεύμα που διακατέχει τους "μη τα κουνάς πολύ τα πράγματα διότι θα προκληθεί αναταραχή και εγώ δεν είμαι για τέτοια".
Η αρχή των συζητήσεων είχε γίνει όταν, φέρελπις και καλλίγραμμη τραπεζική ...
χορηγητική υπάλληλος διέγνωσε πως "δεν πειράζει αν ο εκπρόσωπος της επιχείρησης απουσιάζει την ημέρα της εκταμίευσης στο λογαριασμό του, αφού μπορούμε να υπογράψουμε σύμβαση δανείου και μεταγενέστερα, με ημερομηνία προγενέστερη", δείχνοντας ότι, όχι μόνο είχε πλήρη άγνοια κινδύνου αλλά ήταν ο ίδιος ο κίνδυνος μεταμορφωμένος σε ανθρώπινη υπόσταση.
Μια άλλη κουβέντα με τον Λευτέρη περιελάμβανε την σύσταση του προς εμέ "μη τους κολλάς εκεί πάνω στη διοίκηση διότι αυτοί είναι άτιμοι. Δεν έχουν μπέσα και θα σου την κάνουν άσχημα".
Η τρίτη συζήτηση όμως είχε και δράκο.
Συγκεκριμένα ο Λευτέρης, μου είχε πιάσει μια κουβέντα για κάποιο (ας τον ονομάσουμε για την παρούσα) "Τάσο", που στα νιάτα του ήταν Ταμίας του κεντρικού μαγαζιού, Ταμίας όμως με κακές συνήθειες. Μια απ' αυτές ήταν να βάζει το τσιγάρο που κάπνιζε, όρθιο επάνω στον γραφείο του, κι όχι μέσα σε σταχτοδοχείο. Το άφηνε δε έτσι, μέχρι που καιγόταν και το φίλτρο, έχοντας ως αποτέλεσμα να βρωμάει ο τόπος.
Μια άλλη κακιά συνήθεια επίσης που είχε ο Τάσος ήταν να "βάζει χέρι" στο ταμείο του διπλανού του Ταμία. Ήταν δε τόσο γνωστή η συνήθεια του που, όταν ο διπλανός του είχε έλλειμμα, ο Λευτέρης του φώναζε "Τάσο δώσε το χρήμα στο παιδί και τέλειωνε" ...
Ο Τάσος έριχνε το γνωστό σαρδόνιο ΠΑΣΟΚικό του γέλιο, κοίταζε γύρω του με τα αλλήθωρα μάτια του, έβαζε στο χέρι του στην τσέπη και επέστρεφε στον συνάδελφό του ότι ... "κατά τύχη" του είχε αρπάξει.
Βεβαίως η συνήθειες δεν κόβονται, όπως δεν κόβεται και η παλιανθρωπιά όπου σύμφωνα μ' αυτή, ξεκίνησε πολιτικά από το ΠΑΣΟΚ, ταξίδεψε την μισή Ευρώπη για να μπορέσει να αγοράσει σύντροφο γυναίκα από την τέως Σοβιετική Ένωση, έγινε προϊστάμενος, υποδιευθυντής, διευθυντής επί ΝΔ και κατέληξε στο ψυγείο (με 3-4 χιλ € μηνιάτικο) ...
Εκεί, πάνω στο διευθυντιλίκι του, όχι μόνο δεν σεβάστηκε κανέναν, όχι μόνο διότι έλεγε παντού γύρω του (σε πελάτες και συναδέλφους) πως ήταν στις ειδικές δυνάμεις στο στρατό όταν, ΕΚΕΙ δεν πας ούτε αν έχεις μυωπία πόσο δε περισσότερο όταν έχεις στραβισμό, αλλά έλεγε και πως ήταν κυβερνήτης αεροσκάφους, έλεγε πως ήταν δημοσιογράφος και μάλιστα μια φορά ξεστόμισε πως ήταν και είχε διατελέσει και στην ΚΥΠ όπου μάλιστα είχε κρυμμένο μαχαίρι στην αγκράφα της ζώνης του ...
Κάλλιστα ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να του πιστώσει το σύνδρομο Μινχάουζεν, αν δεν υπήρχε και το θέμα με το "μακρύ χέρι" ...
Ο Τάσος, όπως κάθε καλός ΠΑΣΟΚος που ασπάστηκε στον παπανδρεϊσμό, εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, μετακόμισε στη ΛΑΕ και κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ.
Δε θα ξεχάσω μια φορά δε, σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ο Τάσος ήταν στο μπλοκ της ΛΑΕ όπου, μόλις τον είδα, έβγαλα τα χέρια από τις τσέπες μου και κινήθηκα (με αισθήματα αγάπης) προς τον αλήτη που μου προκάλεσε κάποτε αρκετά μεγάλη ζημιά στην υγεία μου, φέρνοντάς με σε σημείο να ανοίξουν (ευτυχώς) και οι δύο μου μύτες και να φεύγει το αίμα πλημμύρα.
"Ευτυχώς" διότι, αν δεν άνοιγαν, (όπως μου είπαν στον Νοσοκομείο) "θα πάθαινα εγκεφαλικό στα 40 μου".
Δεν θα ξεχάσω επίσης όλα αυτά έγιναν όταν ο Τάσος, καλός ΠΑΣΟΚος γαρ, έγλειφε ατέλειωτα τα κομματόσκυλα της ΝΔ στο κατάστημα και στην διοίκηση, την ίδια ώρα που περιαυτολογούσε για κάτι "περίεργα" με μικρές κοπέλες ...
Έγλειφε ακόμη και τον προσωπάρχη που τον έκανε διευθυντή και τελείως συμπτωματικά έμενε στον επάνω από τον Τάσο όροφο ...
Τον προσωπάρχη που για Χριστουγεννιάτικες ευχές (όταν ανέλαβε ως προσωπάρχης) έστειλε με mail στο προσωπικό μια κάρτα με κάτι βιζιτούδες που ήταν ντυμένες ως Άγιοι Βασίληδες.
Τον προσωπάρχη που πήρε σύνταξη μετά από λίγο, παίρνοντας κάτι εκατοντάδες μισθούς ως "εφ' άπαξ" ...
Άσπροι (πάνω από το τραπέζι) ήταν ; Μαύροι (κάτω από το τραπέζι) ; Δε ξέρω.
Ή, δεν ήξερα, τέλος πάντων ...
Ή, δεν ήξερα, τέλος πάντων ...
Συνεχίζεται αλητάμπουρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου