Δευτέρα 11 Μαΐου 2020

Πως ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο των ...ιών ;

Δεν θα σου πω τίποτα για μάσκες, θερμομετρήσεις και απολυμαντικά. 

Δε θα σου πω τίποτα ούτε για τα μισά άδεια θρανία που είχε η τάξη.
Το μόνο που θέλω να σου μεταφέρω είναι το άδειο βλέμμα των παιδιών, το γεμάτο αγωνία, άγχος και φόβο για τις εξετάσεις τους. Όπως και την αγωνία τους για το μαθησιακό κενό που τους δημιουργήθηκε από τον κορυφαίο στα ιστορικά χρονικά εγκλεισμό μαζών.

Ακόμη, το μόνο που θέλω να σου μεταφέρω είναι η οργή των παιδιών που τα αποξένωσαν φυλακίζοντας τα για καιρό, χωρίς μάθηση, συναναστροφές παιχνίδι
και συζητήσεις.

Οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι πείσθηκε η κοινωνία πως υπήρχε ζήτημα ζωής και θανάτου, εγκληματούν κατά του εαυτού τους. 

Κι αν αυτοί εγκλημάτησαν και θα τιμωρηθούν από τα ίδια τους τα παιδιά, οι υπαίτιοι του εγκλήματος θα το βρουν εμπρός τους και δεν αναφέρομαι μόνο στους κυβερνητικούς, ούτε μόνο στους δημοσιογράφους.
Για την ώρα δε θέλω να συζητήσω για τη στάση που κρατούν κάποιοι μας συνάδελφοι μεσήλικες που βολεύτηκαν με την ... τηλεμάθηση και με τα ιδιαίτερα που έκαναν όλο αυτό το διάστημα.


Σ' αφήνω Γιώργο μ' έναν στοίχο του Γιάννη Ρίτσου :

Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα,
δούλεψε κ' εσύ.
Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,
το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο. Ζωή.
 



Ι.Ζ. 
Εκπαιδευτικός

Υγ. Η τηλεμάθηση και τηλεργασία  ισούνται με αέρα κοπανιστό ...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου