Ιανουάριος του 1989 στον Α' όροφο του νεοκλασικού κτιρίου του καταστήματος Μητροπόλεως, η εκπαίδευση της τράπεζας Εργασίας.
 |
| Κατάστημα Μητροπόλεως - εκπαίδευση τράπεζας Εργασίας (φωτογραφία από το αρχείο του συν/φου Αλέξανδρου Μανώλια) |
UPD. Ένα τσούρμο από νεαρούς (σ.σ. όχι δεν υπήρχε καμία νεαρά, κάποια κοπέλα ανάμεσά τους) έχοντας ανέβει με τα πόδια την περίτεχνη ξύλινη περιστροφική σκάλα του κτιρίου, σκάλα που σε κάθε βήμα μας ακούγονταν έναν υπόκωφος μα γλυκός γδούπος, κάθεται στα θρανία για να προετοιμαστεί για το "επαγγελματικό της αύριο".
Η απορία ήταν διάχυτη στα πρόσωπα σχεδόν όλης της "διμοιρίας" αντρών για το τι θα επακολουθήσει μιας και, οι περισσότεροι προέρχονταν από σχολές ΑΕΙ και δη λογιστικές.
Προσωπικά είχα ήδη συμπληρώσει μια 5ετία στα λογιστήρια μεγάλων εταιρειών όπου
Το μόνο "χαρτί" που είχα ήταν του Λυκείου. Είχα όμως κέφι για εργασία, μονίμως ξύπναγα κεφάτος καθημερινά για να πάω στη δουλειά μιας και απ' αυτή έπαιρνα το απαραίτητο "καύσιμο" της ζωής. Το χρήμα. Το χρήμα που χρειαζόμουν για να ξενυχτίσω τα βράδια στο "Ακρωτήρι" στην παραλιακή, για να αγοράσω έπιπλα και οικιακά σκεύη για την γκαρσονιέρα μου, στερεοφωνικό και ενυδρείο, ρούχα, τσιγάρα και για να πληρώσω τον καφέ μου (και της παρέας μου που ήταν όλοι τους φοιτητές) τα απογεύματα στο cafe "for you" στου Γκύζη.
Στην τράπεζα Εργασίας μπήκα στα 23 μου χρόνια, μέσω εξετάσεων. Αν θυμάμαι καλά, μπήκα 30ός στους 32 που προσελήφθησαν. Κακά τα ψέματα. Δεν πήγα στην τύχη για να δώσω εξετάσεις.
Η μητέρα μου, η Φλωρεντία, η "πάστα Φλώρα" όπως την φώναζα συνεπαρμένος από την σχετική ταινία με την Τζένη Καρέζη, έχοντας ως στενή της φίλη την Μαρία Κ. που εργαζόταν στο τότε υπουργείο Υγείας, έμαθε από στέλεχος της τράπεζας ότι η τράπεζα ζήταγε προσωπικό. Βαθιά καλλιεργημένο, μορφωμένο και θεοσεβούμενο στέλεχος που είχε ζητήσει τη συνδρομή της Μαρίας για σοβαρότατο πρόβλημα υγείας στενού του συγγενικού προσώπου. Του Άγγελου. Του Άγγελου που -τελικά- δεν τα κατάφερε μεν, γενόμενος όμως πραγματικός Άγγελος, "θέλησε μέσω του θείου του" να βοηθήσει, να αποκαταστήσει στη μνήμη του, έναν συμπολίτη του, προσκαλώντας τον να δώσει εξετάσεις στην τράπεζα Εργασίας. Στην "Αγία Τράπεζα" όπως την έλεγαν και την λένε ακόμη και σήμερα ορισμένοι.
Η Μαρία έχοντας δύο κόρες, δεν μπόρεσε να στείλει κάποια εξ αυτών για να δώσει εξετάσεις στην τράπεζα. Άλλωστε και οι δύο οι κόρες της σπούδαζαν στην Ιατρική με αυτονόητο αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρονται και τα ίδια τα παιδιά (κορίτσια) για επαγγελματική τους αποκατάστασή τους στις τράπεζες. Έτσι ο "κλήρος" έπεσε σε 'μένα για να διαγωνιστώ και να μπω σ΄ αυτόν τον "θεσπέσιο" κόσμο. Τον κόσμο των τραπεζών.
Στην τράπεζα έδωσα εξετάσεις μόνο για έναν λόγο. Για να κάνω το χατίρι της μητέρας μου που, προ ολίγων μηνών, είχε διαγνωσθεί με καρκίνο στο στήθος. Για την ιστορία, επιστρέφοντας ένα απόγευμα από τον καφέ με την παρέα μου, η μητέρα μου από το μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου στο σπίτι μας μου φώναξε δακρυσμένη : παιδί μου ... και κάτι που δεν άκουσα καλά.
Θεωρώντας ότι είχε κάποια αγωνία για τον καρκίνο, και σύμφωνα με όσες εντολές μου είχε δώσει ο χειρουργός της, της απάντησα από τον δρόμο : άσε με ρε μάνα ήσυχο. Μη φοβάσαι τίποτα. Δευτερολόγησε λέγοντας : πέρασες στην τράπεζα. Ξεκινάς ...
Αυτά είπε και εγώ έμεινα σαστισμένος στη μέση του δρόμου μιας και -κατά βάθος- ουδεμία σχέση ήθελα με τράπεζες. Άσε που ήδη, για 2 χρόνια σχεδόν δούλευα ως ηλεκτρολόγος και κέρδιζα τον μήνα τριπλάσια και τετραπλάσια χρήματα απ' όσα θα έπαιρνα ως πρώτο μισθό στην τράπεζα.
Επανερχόμενος στα της πρώτης μέρας στην δίμηνη εκπαίδευση της τράπεζας Εργασίας, κάθισα στο θρανίο μου, στο μέσο της αίθουσας, μπαίνοντας στην αίθουσα στην αριστερή στήλη θρανίων, προς την πλευρά του τοίχου. Δίπλα μου κάθισε ένα άλλο παλικάρι που συστηθήκαμε. Γιάννης μου λέει. Γιώργος του απάντησα.
Ο Γιάννης κάθισε δίπλα μου και ενόσω η οχλαγωγία όλης της "διμοιρίας" εκπαιδευομένων έδινε και έπαιρνε στην αίθουσα, μπήκε στον χώρο ο Μιλτιάδης. Ο διευθυντής εκπαίδευσης. Μπροστά του ένα βήμα ήταν ένας εκ των εκπαιδευτών - δασκάλων ο οποίος ζήτησε να κάνουμε ησυχία και κατοπινά μας σύστησε τον Μιλτιάδη.
Τον έχοντα αυστηρό και βλοσυρό βλέμμα Μιλτιάδη που, αυτός με τη σειρά του, απαίτησε απ' όλους μας πειθαρχία, σεβασμό, άριστη συμπεριφορά, φιλομάθεια και ακεραιότητα. Όπως μας είπε δε ο Μιλτιάδης: εδώ θα μάθετε από λογιστικό σχέδιο, μέχρι πως να βάζετε την δίχρωμη ταινία της αριθμομηχανής σωστά. Θα φοράτε όλοι γραβάτα, θα είστε καθημερινά ξυρισμένοι και θα πηγαίνετε στο κατάστημά σας με κοστούμι.
Ο διπλανός μου ο Γιάννης, όντας ήδη λογιστής (μέχρι λίγες ημέρες πριν εισέλθει στην τράπεζα Εργασίας) σε κάποια επιχείρηση, ήταν ο πιο "χαλαρός και άνετος" που αστειεύτηκε με κάποια ρήση του Μιλτιάδη. Δεν αστειεύτηκε με άσχημο τρόπο, ούτε με ειρωνικό. Απλά ως νέος άνθρωπος των 25-26 ετών, απάντησε στην βλοσυρότητα του ομιλητή με ένα : ξέρουμε να βάζουμε την ταινία. Σιγά το δύσκολο πράγμα.
- Κι αν δεν ξέρει κάποιος ; του ανταπάντησε με ερώτηση ο διευθυντής Μιλτιάδης.
- Θα το κάνει ο διπλανός μας στο κατάστημα, απάντησε ο Γιάννης.
Άστραψε το βλέμμα του Μιλτιάδη και βρόντηξε η φωνή του λέγοντάς του : κάποιος διπλανός μας στο κατάστημα θα χάσει τον χρόνο του από την εργασία του ή έστω από την απόλαυση του καπνίσματος του αν δεν έχει δουλειά, για να κάνει κάτι που θα έπρεπε να το κάνει μόνος του ο καθένας μας ;
Αυτά δεν επιτρέπονται ! Είναι απαράδεκτα ! φώναξε ο Μιλτιάδης και όλη η "διμοιρία" μαζεύτηκε άφωνη στο κουκούλι της. Είτε διότι συνειδητοποίησε ότι λέγων είχε δίκιο, είτε διότι διαπίστωσε ότι "εδώ τα πράγματα δεν είναι παιδική χαρά".
- Ε, δεν είμαστε όμως στον στρατό για να μας μιλάτε έτσι, είπε ο Γιάννης.
Ο Μιλτιάδης τον κοίταξε αυστηρά και του φώναξε "ΣΙΩΠΗ !". Και σιώπησε ο Γιάννης.
Η ημέρα κύλησε με μάθημα τι ονομάζεται λογιστικό σχέδιο και πως λειτουργεί αυτό χειρόγραφα, ενόσω η τράπεζα διέθετε online σύστημα εγγραφών και χρεοπιστώσεων λογαριασμών, καθώς και με μάθημα πως τοποθετούμε την μαύρη-κόκκινη ταινία στις αριθμομηχανές που μας έφεραν εμπρός μας για να μάθουμε επί του πρακτέου.
Διαπίστωσα τότε ότι -όντως- περί τους 10 συναδέλφους, δεν γνώριζαν πως να τοποθετούν την ταινία στην αριθμομηχανή.
Το ωράριο τελείωσε, σχολάσαμε και παραδόξως δεν γίναμε ομάδες, παρέες για να πάμε για κάποιο καφέ στα παρακείμενα καταστήματα. Θέλεις η κούραση της ημέρας ; Θέλεις η ένταση των συμβάντων ; Θέλεις η διαπίστωση όλων ότι "εκεί" στην τράπεζα Εργασίας, δεν είναι χαβαλέδες ; Δεν γνωρίζω. Ή πιο σωστά, τώρα, πολλά χρόνια μετά, πλέον γνωρίζω.
Την επομένη το πρωί καθίσαμε ήσυχοι στα θρανία μας και περιμέναμε να μπει κάποιος εκπαιδευτής για να ξεκινήσουμε τα μαθήματα.
Πρώτος μπήκε ο Μιλτιάδης που αφού μας καλημέρισε, ήλθε δίπλα στον Γιάννη που φορούσε λευκό πουκάμισο, χωρίς γραβάτα, έχοντας τα μανίκια του σηκωμένα, διπλωμένα δύο φορές.
Κοίταξε όλους μας με αυστηρό βλέμμα και απευθύνοντας τον λόγο στον Γιάννη του είπε : φεύγεις. Δεν είναι εδώ τόπος για ανθρώπους όπως εσύ.
Ίσως να ήταν σε όλη μου την ζωή η πιο γρήγορα … καριέρα και απόλυση που είχα δει. Ίσως ακόμη και σήμερα να είναι η πιο σύντομη … καριέρα και απόλυση που έχω δει σε όλη μου τη ζωή.
Ο Γιάννης σηκώθηκε, πήρε το σακάκι του που είχε κρεμάσει στην καρέκλα του και έφυγε.
Όλη η αίθουσα έμεινε παγωμένη από το συμβάν, τόσο παγωμένη που, όχι μόνο δεν ακουγόταν ούτε ψίθυρος αλλά ακόμη και στο διάλειμμα σχεδόν κανείς δεν μιλούσε μιας και κυριαρχούσε η απορία που περιγράφεται με οκτώ λέξεις.
"Ξανά πήγαμε στον στρατό και δεν το ξέρουμε ;" Αυτό σιγοψιθυριζόταν, αυτό ήταν εμφανές στις βουβές ματιές όλων των νέοεισαχθέντων, χωρίς να απουσιάζουν κριτικές ελαχίστων που αγόγγυστα και αλόγιστα ίσως, είπαν : δεν είχε άδικο ο διευθυντής. Ήταν αυθάδης ο Γιάννης ...
Όμως, ευτυχώς, μόνο οι μισοί εξ αυτών των "κριτών" αγόγγυστα και αλόγιστα έκριναν πάλι με τον ίδιο τρόπο την μεθεπόμενη ημέρα, άλλη μια απόλυση νεοεισαχθέντος, που κατά τον "έλεγχο ξυρισμένου μάγουλου" με την μέθοδο βάμβακος, ευρέθη αξύριστος …
Στρατός. Αυτό ήταν. (*) Στρατός όμως που δίδασκε αρκετές ηθικές και πνευματικές Αξίες, δημιουργούσε όμως και ρομπότ που υπακούν σε κάθε εντολή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν "εστίες" όπως εκείνες των Αμπελοκήπων και των Γιαννιτσών. Εστίες που ναι μεν ΟΛΟΙ γνώριζαν και πολλοί εξ αυτών, συνέτειναν, συνέπλεαν με τα τερατουργήματα των ιθυνόντων διευθυντών, υποδιευθυντών και προϊσταμένων, ελάχιστοι δε, μετρημένοι στα δάκτυλα το ενός χεριού πήραν έγγραφα και αποδεικτικά στοιχεία, απαίτησαν συνάντηση με τον ίδιο τον αείμνηστο Πρόεδρο της τράπεζας Καψάσκη και του τα παρέδωσαν λέγοντάς του : εκεί συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Αν δεν με πιστεύετε ή αν οτιδήποτε άλλο (σ.σ. εννοώντας αν τα γνωρίζετε και σιωπάτε ή αν εσείς δώσατε εντολή να συμβούν όλα αυτά τα τερατώδη) τότε θεωρείστε τα παρόντα έγγραφα ως την παραίτησή μου.
Το ανωτέρω θα μπορούσε να αποτελεί την αρχή ενός υποθετικού Β' τόμου κάποιου Έργου. Τόμου που περιγράφει το κτήνος που έκρυβαν στα σωθικά τους ορισμένες υπηρεσίες, ορισμένες τράπεζες, ορισμένοι οργανισμοί. Τόμου που πιθανά θα αποτύπωνε τον "τρόπο" που η τράπεζα Εργασίας ... πωλήθηκε σε χαμηλότερη τιμή από εκείνη που πρόσφερε άλλος ενδιαφερόμενος αγοραστής. Τόμος που ενδεχομένως θα αποτύπωνε το τι συνέβη στην ελληνική τραπεζική αγορά μετά την αποδημία Καψάσκη.
Ενός τόμου που τελειώνει με απειλές, ... ενημερώσεις, παρακολουθήσεις, συμμορίες, εγκληματίες, τομάρια ιδιώτες δικαστικούς, επίορκους και εκβιαζόμενους δικαστές, αστυνομικούς, δημοσιογράφους, Υπηρεσίες, συνδικαλιστές, τραπεζικούς και τραπεζίτες, πολιτικούς και βουλευτές, καλοθελητές, εμπαθείς, μοχθηρούς, ψυχικά διαταραγμένους, κοινωνιοπαθείς και εκβιαζόμενους.
Ενός Έργου που μπορεί το Λιβάνης να είχε πει για το πρόσφυγμά του : αυτό στην Ελλάδα ξέχνα το, έδωσε όμως το έρεισμα για να διερευνηθούν άλλες χώρες και Οίκοι.
Υγ. Κάλλιστα στο παρόν μπορεί να αναγνωσθεί ως συνέχεια το Καψάσκης : παιδί μου, η Τραπεζική είναι πιο εύκολη και από την μοδιστρική, αρκεί να είσαι τίμιος, ακέραιος, να έχεις θάρρος και εμπορικό μυαλό
* Επειδή ίσως να είναι μην αυτονόητο για ορισμένους, δεν διορθώνω αλλά συμπληρώνω, πως στον τραπεζικό χώρο, και στις τρεις τράπεζες που εργάστηκα (Εργασίας, Πειραιώς, Attica) γνώρισα και Ανθρώπους. Έντιμους, ακέραιους και μαχητικούς. Ανθρώπους με "Α" κεφαλαίο, που καλώς ή κακώς "χαλάγαμε την σούπα" και τις παλιανθρωπιές των υπολοίπων που ήθελαν να βάλουν το χέρι στο μέλι. Ανθρώπους που ΑΦΑΝΩΣ ορισμένοι, εμφανώς άλλοι, δεν αλλάζουμε και δεν ξεπουλάμε το Όνομά μας και την ακεραιότητα μας για χάρη κανενός είδους "ανταμοιβής".
Όσοι δε επιθυμείτε να συμβάλετε με στοιχεία, γεγονότα, αναφορές και παραπομπές για οτιδήποτε αφορά τον τομέα των τραπεζών, είμαι στη διάθεσή σας. Έτσι ! Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι ...
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου