Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα Τραπεζικό σύστημα, που νιώθοντας παντοδύναμο έκαμε κάποιους ανθρώπους του, υπαλλήλους και στελέχη του του Τραπεζικού συστήματος, να γίνονται τόσο ηλίθιοι μέσα στην αλαζονεία, στην έπαρση και στην φιλαργυρία τους, που γίνονταν ΚΑΙ απατεώνες. Πλαστογράφοι.
Τότε, τω καιρώ εκείνω, οι τραπεζοϋπάλληλοι αυτοί ένιωθαν να παθαίνουν ρεύση κάθε φορά που έκαναν μια αλητεία (σε βάρος των πελατών τους), διότι είχαν ΤΑ
ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ εύσημα των προϊσταμένων τους από τη διοίκηση, χωρίς να σκέπτονται πως, τα ... εύσημα αυτά ήταν ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ κι όχι ΓΡΑΠΤΑ.
Πως θα μπορούσαν όμως να είναι γραπτά όταν, τα ... εύσημα αυτά αφορούσαν απάτες, πλαστογραφίες, ψευδομαρτυρίες και λοιπές κολάσιμες από τον Κ.Π.Δ. πράξεις ;
Ο καιρός πέρασε, τα σκατά αυτά του ... εργατικού δυναμικού, αφού πήραν κάποιες προαγωγές, αφού "γάμησαν (σ.σ. όπως έλεγαν) τους πάντες", βγήκαν στην επιφάνεια όπως κάθε κουφάρι. Κι εκεί άρχισαν τα προβλήματα για δαύτους. Είτε για όσους είναι εν ενεργεία, είτε για όσους έχουν πάρει (παχυλή) σύνταξη.
Τέλος, επειδή ισχύει από αρχαιοτάτων χρόνων το scripta manent, θα επέλθει και το επίσης ισχύον dura lex sed lex.
(* η συνέχεια στο επόμενο : (*) ... διότι άλλοι που έκαναν τέτοιες απάτες το 2004-2008, πρόσφατα ... κέρδισαν ισόβια και κάτι ... )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου