Κι όμως. Η κρίση των σύγχρονων "αξιών", το σκάσιμο της οικονομικής φούσκας άρχισε από το 2001, έτος κατά το οποίο έσκασε με τον πιο παταγώδη τρόπο η εταιρεία blue chip, Enron και το 2007 ήλθε το μεγάλο σκάσιμο της φούσκας. Μιας φούσκας που είναι ακόμη στο στάδιο της εκτόνωσης και της ανατίναξης και της εκτόξευσης θραυσμάτων προς όλη την ανθρωπότητα, προς χάριν των τραπεζών, των τραπεζιτών και των εκβιαζόμενων υπηρετών του.
Στην υπόθεση της Enron έγινε αχνά σαφές στον κόσμο πως η εμπλεκόμενη δεν ήταν μόνο η ίδια αλλά και οι περιώνυμοι ελεγκτικοί και κρατικοί μηχανισμοί. Ιδιωτικοί και κρατικοί.
Είτε ήσαν εταιρείες ... ορκωτών λογιστών όπως η τότε "κορυφαία" (;;;) Arthur Andersen, είτε ήσαν το Κογκρέσο μιας και με τους νόμους που θέσπισαν οι υπηρέτες του και πέρασαν απ΄ αυτό, επέτρεψαν ή καλύτερα δημιούργησαν -προφανώς επ΄ αμοιβή (χρήσιμοι ηλίθιοι στα κοινοβούλια ΔΕΝ υπάρχουν)- ένα νομοθετικό πλαίσιο όπου η Enron μέσω δεκάδων off shores, έκανε την φοροαποφυγή ... επιστήμη. Την εσωτερική πληροφόρηση προς όφελος της ελίτ, δόγμα.
Επί του παρόντος δεν έχει νόημα η επέκταση επί των λεπτομερειών του θέματος της συγκεκριμένης εταιρείας αλλά καλά είναι να επικεντρωθούμε στο θέμα των "νόμων" που κάλυπταν, ισχυροποιούσαν και εν τέλει δημιούργησαν την