Σκεπτόμενος χαράματα με πανσέληνο κάποια ζωή που ήταν σε αντιδιαστολή με μίζες και τζόγο

Ξεκίνησα να εργάζομαι στα 17 1/2 μου χρόνια, το Φλεβάρη του 1982, λέγοντας στον επιχειρηματία : "μη μου βάζεις ένσημα και δίνε μου τα χρήματα"  την ίδια ώρα που εκείνος μου απαντούσε : "δεν ξέρεις τι λες. Μπροστά σου θα το βρεις αν χάσεις τα ένσημα σου". Τελικά είχα δίκιο. Τα χρήματα όλων μας, στα ταμεία,  τα έφαγαν λαμόγια !

Πέρασαν χρόνια από τότε πολλά, όπου ενδιάμεσα αρνήθηκα ένα σωρό μίζες, ως προϊστάμενος αποθήκης, ως βοηθός λογιστή, ως ηλεκτρολόγος, ως τραπεζοϋπάλληλος. 

Μίζες που στην απλούστερη των περιπτώσεων ήταν : "σε κάθε αγορά αυτών εδώ, θα έχεις 100 δραχμές δικές σου, ανά τεμάχιο" μέχρι και μίζες της μορφής : "βάλε μια υπογραφή ρε μαλάκα και θα έχεις 500 μέτρα από τα 8 στρέμματα δικά σου" ή ακόμη και "πάρε προκαταβολικά 20

εκατομμύρια δραχμές για να υπογράψεις ένα πιστωτικό όριο 130 εκ/ρίων δραχμών".

Σ΄ αυτά τα χρόνια απόκτησα με δικό μου κόπο μέσα από ατέλειωτες ώρες εργασίας που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 8 ακόμη και τις 10 ημερησίως, αρχικά ένα μοτοποδήλατο, κατόπιν μια 250άρα Yamaha και μετά ένα σωρό μοτοσυκλέτες. 13 το σύνολο. 

Από μαλακίες στους δρόμους ; Άλλο τίποτα. Δε φορούσα ποτέ μου κράνος ... επικαλούμενος στους τροχονόμους που με σταματούσαν ενίοτε και με έγραφαν : "μα, δεν βρέχει, γιατί να το φορέσω ;" 

Σκεπτόμενος την τελική ταχύτητα που έχω ταξιδέψει έξω από την Τρίπολη καθώς και στην Κατερίνη, με το 1000-αράκι μου (287 χλμ/ώρα) δε κρύβω πως ανατριχιάζω. Όμως ποτέ δεν έκανα κόντρες ή ... γρήγορα ταξίδια με δεύτερο άτομο μαζί μου. Πάντα μόνος, χωρίς να εκθέτω άλλη ψυχή σε κίνδυνο. 

Θα μου πεις τώρα, "τι θες και τα θυμάσαι νυχτιάτικα ;"  Απλά φιλαράκι. Σκέπτομαι και σου λέω πως, ποτέ μου δεν ριψοκινδύνευσα ξένα χρήματα ή ψυχές τρίτων, που κατά καιρούς διαχειρίστηκα (ως αναλυτής χρηματοοικονομικών στοιχείων σε 3 τράπεζες) ή ως αποθηκάριος και πωλητής, πριν τις τράπεζες. 

Ναι σαφώς ότι έκανα με τις μοτοσυκλέτες μου και κατόπιν με ένα Ι.Χ. cabrio που αγόρασα δεν ήταν ότι πιο νόμιμο και ότι πιο χρηστό. Ποτέ όμως δεν έθεσα τρίτο πρόσωπο σε κίνδυνο. 

Αντίθετα από τα λαμόγια που διέλυσαν τα πάντα, ορισμένα εκ των οποίων ήταν και εργοδότες μου (βλέπε διορισμένοι από το ... κράτος ως ... πρόεδροι κλπ), προϊστάμενοί μου, συνεργάτες μου), ποτέ μου δεν άρπαξα. Ποτέ μου δεν έφαγα ότι δεν μου ανήκε. Ποτέ μου δεν περίμενα κάτι οικτρό να μου γεμίσει την ζωή.

Ότι έκανα αφορούσε την πάρτι μου και μόνο. Άντε και τους επίσης (και έχοντες επίγνωση του τι κάνουμε), συναγωνιστές μοy σε κόντρες ταχύτητας στα "λιμανάκια". Αντίθετα δηλαδή από κάτι λακέδες άεργους που πήραν το πτυχίο τους, τα ρούχα τους, τα ταξιδάκια τους,  με μίζα, με πολιτικές πλάτες, προσωπικά (μα και η παρέα μου) είχαμε αποστασιοποιηθεί από όλες αυτές τις αλητείες. 

Ποτέ δεν υπήρξαμε "παρέες" σε τραπέζια τζόγου με χρήμα. Ναι μπορεί να παίζαμε με τις ώρες ξερή και 21, μα ποτέ με χρήματα. Το κέρδος του νικητή ήταν -πάντοτε- να τον κεράσουν οι υπόλοιποι. Και ας μας έλεγαν μαλάκες οι ... πονηροί. Ακόμη και στην μια και μοναδική φορά που πήγα σε καζίνο, στο Mont parnes και ενώ είχα μαζί μου 50.000 δραχμές και έφυγα με 162.000, δεν ξαναπάτησα ποτέ μου. 

Γιατί ; 
Απλώς διότι δε γούσταρα ποτέ τους χώρους που η "ψύχρα" και το "περιβάλλον" χωρίς παράθυρα κυριαρχεί της όποιας έντασης και της όποιας απόλαυσης σου δίνει η θέαση και η εναρμόνιση με όμορφες καταστάσεων, όπως ένας καφές στην Βάρκιζα, στην Σαντορίνη, στην Μύκονο, στην Πάρο, στην Καστέλα,  μέχρι το ταξίδι μιας μέρας στην Θεσ/νίκη (από Αθήνα για να ακούσουμε με την παρέα κάποια συναυλία). 

Από την χαρά να οδηγώ τις μηχανές μου χωρίς κράνος στην βροχή, μέχρι να έχω το cabrio μου ξεσκέπαστο ενόσω χιόνιζε,  ψηλά σε κάποιο βουνό. Από το ατέρμονο ψάρεμα σε κάποια θάλασσα (και ας μη τσίμπαγε ούτε ... λέπι) μέχρι την αϋπνία 2 ημερών σε γιορτές και χαρά. Από το κέρασμα όλης της παρέας όταν οι άλλοι αδυνατούσαν, μέχρι το κατ΄ επανάληψη ταξίδι αστραπή Αθήνα - Γιάννενα, για να δω αγαπημένα πρόσωπα.

Θα μου επαναλάβεις :  "και τι μας τα λες ;"  και θα σου απαντήσω ξανά : τα έκανα με τις δικές μου δυνάμεις ρε, με δικό μου κόπο και δικό μου τρόπο ηλίθιε. Όχι με μίζες και με την έκθεση τρίτων σε κινδύνους. Όπως με τον ίδιο τρόπο έκαναν και εκατομμύρια Ελλήνων όσα έκαναν που απέκτησαν και έζησαν με τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ κόπο ! 

Δηλαδή, με άλλα λόγια, ΟΧΙ με τον τρόπο που λειτουργούν τα καθίκια της πλ. Συντάγματος. Εντάξει ; Το 'πιασες ραγιά χειροκροτητή κορόιδο ; 

Υ.γ. πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Ηλίθιοι !