Το Πολυτεχνείο, ο ... κοινωνικός τουρισμός του (αντιφρονούντος) πατρός μου στη Γυάρο και όσα έζησα

16 Νοέμβρη 1973, κι ενώ ήμουν 1 ½ μήνα πριν γίνω 10 ετών, ευρισκόμουν στο γραφείο του πατρός μου, του Θεόδωρου (Λούλη όπως τον ήξεραν οι φίλοι του από την Κατοχή) Γεωργίου Κανελλάκη που βρισκόταν στην οδό Πατησίων 21 (στην διασταύρωση με την οδό Χαλκοκονδύλη). 

 

16-11-1973. Το κτήριο της Πατησίων 21 είναι αυτό που εμφαίνεται στην φωτογραφία και είχε στον 1ο όροφο του
εγκαταστάσεις η εταιρεία "Μώρις Φαρατζή". Βρίσκεται δε, ένα οικοδομικό τετράγωνο πριν την Πύλη του Πολυτεχνείου

 

Ο Τύπος της Γορτυνίας

Στο γραφείο αυτό ο πατέρας μου εξέδιδε μια εφημερίδα με την επωνυμία "ο Τύπος της Γορτυνίας". Εφημερίδα που, και στην εποχή της (*), ήταν πρωτοποριακή μιας και εκδιδόταν σε χαρτί 100 γραμμαρίων κι όχι σε τυπογραφικό χαρτί. Επίσης εκδιδόταν σε τετραχρωμία. 

 

Ειδικά όμως την έκδοση του Νοέμβρη του 1973 την τύπωσε ασπρόμαυρη, θέλοντας με τον τρόπο του αυτό να θυμίσει τα μαύρα χρόνια της βάναυσης χούντας.

Ο Τύπος της Γορτυνίας 16 Νοεμβρίου 1973

Εκείνο το απόγευμα όπως και πολλά άλλα, ήμουν στο γραφείο του μιας και ανάμεσα στην συγγραφή και στοιχειοθεσία της εφημερίδας του, διαβάζαμε τα μαθήματα μου για το σχολείο.

 

Θεόδωρος Γεωργίου Κανελλάκης

 

Είχε σουρουπώσει και πλησίαζε η ώρα για να πάρω το λεωφορείο 021 (Κάνιγγος

- Γκύζη) και να επιστρέψω στην οικία μου. Όμως, όλα εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικά. 

 

Κόσμος ήταν εμπρός στην Πύλη του Πολυτεχνείου. Κόσμος στο δρόμο διαδήλωνε για κάτι που δε μπορούσα να αντιληφθώ την έκταση και τη σημασία του. 

Υπήρχαν τραγούδια από ντουντούκες και φωνές από κόσμο που δε μπορούσα με το μυαλό της ηλικίας μου να τις μεταφράσω σε απτές έννοιες και γενικά "κάτι μύριζε μπαρούτι", όπως θα έλεγα σήμερα. 

Έχοντας διακοπεί οι αστικές συγκοινωνίες εκείνο το βράδυ, ειδικά όσες ξεκινούσαν ή περνούσαν από το εμπορικό κέντρο της Αθήνας, αδυνατούσα να επιστρέψω στο σπίτι μου και είχα αποδεχθεί πλέον πως θα έμενα στο γραφείο του πατέρα μου για όλο το βράδυ.

Εσφαλμένα το 2012 ανάφερα εδώ πως "αργότερα ήλθε η μητέρα μου και με πήρε, ενώ ο πατέρας μου παρέμεινε στο γραφείο του" καθόσον το σωστό ήταν πως, η μητέρα μου επικοινώνησε με το ΚΖ' Αστ. Τμήμα Αθηνών που βρισκόταν 40-50 μέτρα από το σπίτι μας και ήλθε ο αστυνομικός του ο Κύριος Τάσος Νικολόπουλος (**) και με πήρε με πολιτικό αυτοκίνητο της Ασφάλειας (ή ίσως με δικό του όχημα) και με πήγε στη μητέρα μου, ενόσω ο πατέρας μου παρέμεινε στο γραφείο του.

 

Γιώργος Ράπτης - Θόδωρος Κανελλάκης

Και παρέμεινε στο γραφείο του καθόσον στο δρόμο είχαν αρχίσει να πέφτουν δακρυγόνα και κάποιοι τραυματίες από το σκάσιμο των δακρυγόνων στα πόδια τους, μεταφέρονταν στο γραφείο του πατέρα μου, αλλά και στα διπλανά των κ.κ. Σταύρου Θεοδωράκη (επιστάτης - διαχειριστής του κτηρίου), Δημήτρη Γκολφινόπουλου (ράφτη), Γιώργου Ράπτη (οδοντοτεχνίτη). 

 

Το μόνο γραφείο που ήταν κλειστό στον όροφο του κτηρίου της Πατησίων 21 ήταν εκείνο του κυρ Νίκου Σγόντζου (του πατέρα του παιδικού μου φίλου και μετέπειτα παρουσιαστή της ΕΡΤ στα "παιχνίδια χωρίς σύνορα" συγχωρεμένου πλέον, Κώστα Σγόντζου). 

Ο λόγος όμως ήταν πως ο κυρ Νίκος ήταν φωτογράφος κι έτσι, όπως πάρα πολλοί συνάδελφοί του εκείνες της ημέρες, ήταν στους δρόμους για λήψη φωτογραφιών.

Πρέπει να αναφέρω πως, εξ' όσων ανάφερα πιο πάνω, ο μόνος αριστερών καταβολών εκτός του πατρός μου, ήταν ο Δημήτρης Γκολφινόπουλος. Οι υπόλοιποι ήταν συντηρητικοί μεν, Δημοκράτες δε και δεν διανοούνταν να φύγουν και να αφήσουν κτυπημένους από τα τέρατα της τότε αστυνομίας και τους χαφιέδες του, αβοήθητους. 

 

Πήγα στο σπίτι εξιστορώντας "με τη ματιά" και το νου της ηλικίας μου όσα είδα και έζησα εκείνο το απόγευμα στη μητέρα μου την Φλωρεντία, νοιώθοντας μια (τότε) μη εξηγήσιμη έξαψη. 

 

Ίσως να ήταν από την υπερένταση. Ίσως διότι είχα δει από το μπαλκόνι του πατρός μου κτήνη να βαράνε με ματσούκια, κόσμο. Ίσως, δε ξέρω τι ...

Ίσως διότι θυμήθηκα κάποια χρόνια πριν το 1973, κάπου στα 1970, να βρίσκομαι καλοκαίρι στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στο Γκύζη και από κάτω ένας αστυφύλακας να τραβολογάει έναν νεαρό που είχε πέσει στην άσφαλτο. Κι όταν αυτός (ο νεαρός) δε μπορούσε κάποια στιγμή να σηκωθεί από την κακουχία, ο "μάγκας" ο αστυφύλακας τον κλωτσούσε εν μέση οδό σαν να είχε εμπρός του ένα πατσαβούρι, ... αποδίδοντας ... δικαιοσύνη ... ωσάν άλλος δικαστής.

Χαράματα της 17 Νοέμβρη 1973 χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μας.Ξύπνησα και στάθηκα δίπλα στη μάνα μου. Ήταν ο πατέρας μου. Μίλησε κλαίγοντας με τη μάνα μου λέγοντάς της "ήλθε ένα τάνκ έξω από το Πολυτεχνείο". Η μάνα μου θυμάμαι που του είπε : "Λούλη μη βγαίνεις έξω" μιας και ξεκάθαρα ακούγονταν κρότοι μέσα από το τηλέφωνο. 

Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ μου, ΜΑ, ΠΟΤΕ ΜΟΥ ! πως άκουσα από το τηλέφωνο και τον ανατριχιαστικό ήχο που έκανε η Πύλη του Πολυτεχνείου σαν έπεσε από το βάρος του κτήνους. 

Του κτήνους εκείνου που δεν "προσωποποιούνταν" στο τάνκ μεν, ήταν όμως η χούντα, οι χαφιέδες της και γενικά "οι εφησυχασμένοι και νομοταγείς" πολίτες που έκαναν ότι τους έλεγε στην τηλεόραση ο νίκος μαστοράκης ...

 

Υπόμνημα - σημειώσεις :

* ο πατέρας μου, πριν από την έκδοση επί χούντας του Τύπου της Γορτυνίας, εξέδιδε τον Τύπο της Γορτυνίας από το 1937. Απ΄ όταν ήταν 18 ετών παλικάρι.  

 

Λίγο μετά δε την Κατοχή, το 1945, εξέδωσε την Αρκαδική

 

Έκδοση για την οποία, λόγω του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου άρθρου του, ... πέρασε καλά από τους τότε "νοικοκυραίους" (ναζιστές απολειφάδια του Χίτλερ, "εθνικόφρονες" χίτες κι άλλα συναφή καθάρματα που κάποια συνεχίζουν και ζουν και κοπρίζουν μέχρι και σήμερα).

** ο αστυνομικός του ΚΖ' αστυνομικού τμήματος Αθηνών Κύριος Νικολόπουλος ήταν εκείνος που κάθε Τρίτη ή Τετάρτη (δε θυμάμαι ευκρινώς) ερχόταν κι έπαιρνε με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξιέπαινο κι άριστο ! τρόπο τον πατέρα μου από το σπίτι για να υπογράψει παρουσία στο τμήμα, μιας και πατέρας μου αρνούνταν να πάει οικειοθελώς. 

Αλλά και το ΚΖ τμήμα, δε του έκανε ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ καταγγελία ή κάποια κακιά έκθεση μιας και τον σέβονταν όλοι οι εκεί υπηρετούντες Αστυνομικοί. 

 

Επειδή η ζωή μου έχει κάποιες "περίεργες" ανακυκλώσεις, την 8-4-2014 ημέρα που πήγα μετά από θρασύτατη και παλιανθρωπίστικη κλήτευσή μου στη ΓΑΔΑ, στο τμήμα δίωξης εκβιαστών, διότι (λέει) έλεγα προσβλητικά λόγια για τους απατεώνες που διέλυσαν την τράπεζα Αττικής. Λεπτομερώς εδώ.

Αλλά και ότι "κάποιος" με ανώνυμο ιδιόχειρο σημείωμα που στο τέλος του σημειώματος υπέγραφε (ο κάποιος) ως Γιώργος (σημ : εγώ και η μισή Ελλάδα έχουμε αυτό το ... σπάνιο όνομα) φοβέριζε τον Περιφερειακό Διευθυντή του ΣΔΟΕ που είχε αναλάβει τον έλεγχο της ... τράπεζας, βγαίνοντας από τη ΓΑΔΑ, κάποιος ηλικιωμένος με σταμάτησε και με ρώτησε "είσαι ο Γιωργάκης Κανελλάκης ;".

"Ναι", του αποκρίθηκα. Και μου απάντησε : "δε με θυμάσαι. Είμαι ο Τάσος Νικολόπουλος αγόρι μου ..." 

Τυχαία συνάντηση που διήρκεσε για αρκετή ώρα και ήταν γεμάτη από συγκίνηση και αναμνήσεις.

Στην παρούσα και λόγω της ημέρας, δε θα επεκταθώ σ' αυτό το θέμα. Θα επανέλθω όμως αναφέροντας μόνο ένα. Στρατηγέ Γιώργο Γκρίζη (σχετικά βλέπε τελευταία παράγραφο αυτού εδώ), όσα μου απάντησες ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ για την κυριολεκτικά θρασύτατη κλήτευσή μου, τα θέλω ΕΓΓΡΑΦΩΣ. Κι αν δε τα θυμάσαι, μπορώ να στα θυμίσω mot a mot. Κι αν εγώ ψοφήσω, τα θυμούνται άλλοι που διαθέτουν όσα κι εγώ.

Αυτά καταγράφω σήμερα, αυτά τα εν μέρει επαιτειακά και αγωνιστικά, νιώθοντας οργή για όσους φονιάδες πάτησαν στα πρόθυρα του Πολυτεχνείου, όσους γεννήθηκαν σε μέρη όπως το Μαρτυρικό και αγωνιστικό Δίστομο και αντί να ακολουθήσουν το ιστορικό τους επώνυμο, εξαφάνισαν από την Ελληνική Κοινωνία 2,1 δισ. € 

"Δημοκράτη" Γιάννη Γαμβρίλη εσύ που με απέλυσες αναφέροντας στο πρακτικό της απόλυσής μου από την τράπεζα πως "απολύομαι για να υπάρξει νέα κουλτούρα", Γιάννη Γαμβρίλη ξηλωμένε πρόεδρε της τράπεζας Αττικής, μορφωμένε επιστήμονα Μηχανικέ, για πες στην Ελληνική Κοινωνία, με ποια "κουλτούρα" ΣΟΥ, χάθηκαν 2,1 δισ € από την τράπεζα Αττικής ;

 

Αυτά καταγράφω ενθυμούμενος τις ημέρες που ο πατέρας μου έκανε ..... "κοινωνικό τουρισμό" στην Γυάρο μιας και είχε χαρακτηριστεί αντιφρονούντας, από τους "νοικοκυραίους" της εποχής του.

 

Με εκτίμηση σε πολλούς και με μίσος παντοτινό για άλλους, με σεβασμό μεν, αλλά με απορίες για τους νονούς μου (Γιώργο και Αμαλία Στασινοπούλου, βασιλικό επίτροπο και κυρία επί των τιμών αντίστοιχα), με σεβασμό σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για το Δίκαιο και με χλεύη και αηδία σε κάθε κάθαρμα, νεοναζί, χουντόσπερμα, άθλιο υποκείμενο, κλέφτη, απατεώνα. Έστω και σ' αυτούς που έχουν "ασυλία" ...

 

Συνεχίζεται

 

Γιώργος Θ. Κανελλάκης