"Αν «Εμείς» είμαστε οι Δημιουργοί και Χειριστές του Συμπαντικού game (παιχνιδιού), ποιος ή τι μας δημιούργησε και για ποιους λόγους ;" (Μάνος Δανέζης)
Έτος 1991, μεσημέρι χειμωνιάτικου Σαββάτου και ενώ 4 σχεδόν συνομήλικα ζευγάρια 30άρηδων, βρισκόμαστε σε φιλική - οικιακή συγκέντρωση, ξεκινήσαμε ΑΥΤΗ ακριβώς τη συζήτηση (του υπότιτλου) με τον παιδικό μου φίλο και Μαθηματικό, Αντώνη Βαμβακάρη.
Δε θα ξεχάσω ποτέ πως, 5-6 ώρες αργότερα, έχοντας βραδιάσει πλέον, διαπιστώσαμε με τον Αντώνη πως οι υπόλοιποι 6 εκ της παρέας μας, μας κοιτούσαν σχεδόν σαν χαμένοι επιχειρώντας να παρακολουθήσουν τη συζήτησή μας.
Προσπαθούσαν να καταλάβουν τη θεωρία που "στήναμε" με τον Αντώνη, για το αν ο
καθένας μας ζει σε ένα δικό του σύμπαν και πως γίνεται τα πέριξ ημών σύμπαντα να συμβαδίζουν, να συμπλέουν (σ.σ. τα των τρίτων με τα δικά μας) ή/και να συγκρούονται, όταν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα κλπ. Μιλούσαμε για την καμπλυλότητα του χώρου, του χρόνου, τις ανθρώπινες αισθήσεις και τα "κατασκευαστικά" ανθρώπινα όρια ...
Προσωπικά δεν είχα το επιστημονικό υπόβαθρο του Αντώνη, όμως, ουδέποτε αυτό με/μας εμπόδισε από την αναζήτηση γνώσης, το "σκάψιμο" σε θεωρίες και την αποδοχή ή την απόρριψη θεωριών και δογμάτων. Κυρίως των "Δυτικών" θεωριών περί δογμάτων ...
Δε θα ξεχάσω επίσης πως στη συζήτηση εκείνη είχαμε αφοσιωθεί τόσο πολύ που είχαμε αποξενωθεί από τον περίγυρο επιχειρώντας (για άλλη μια φορά) να δομήσουμε "κάτι" που είχε όρια. "Λίμες" όπως είχαμε αυτολεξεί, πει.
Σχεδόν είναι κρίμα που με τον Αντώνη τα έφερε έτσι η "τύχη" ώστε να χαθούμε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, "λόγω αντικρουόμενων συμπάντων" διότι, αν δεν είχαμε χαθεί, θα είχαμε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε το προ 31ετίας σκεπτικό μας, εμπλουτίζοντας το με εκείνο του Δάσκαλου, αστροφυσικού και διανοητή, Μάνου Δανέζη, που βρίσκεται στο τέλος της παρούσας ανάρτησης.
Προσωπικά δεν είχα το επιστημονικό υπόβαθρο του Αντώνη, όμως, ουδέποτε αυτό με/μας εμπόδισε από την αναζήτηση γνώσης, το "σκάψιμο" σε θεωρίες και την αποδοχή ή την απόρριψη θεωριών και δογμάτων. Κυρίως των "Δυτικών" θεωριών περί δογμάτων ...
Δε θα ξεχάσω επίσης πως στη συζήτηση εκείνη είχαμε αφοσιωθεί τόσο πολύ που είχαμε αποξενωθεί από τον περίγυρο επιχειρώντας (για άλλη μια φορά) να δομήσουμε "κάτι" που είχε όρια. "Λίμες" όπως είχαμε αυτολεξεί, πει.
Σχεδόν είναι κρίμα που με τον Αντώνη τα έφερε έτσι η "τύχη" ώστε να χαθούμε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, "λόγω αντικρουόμενων συμπάντων" διότι, αν δεν είχαμε χαθεί, θα είχαμε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε το προ 31ετίας σκεπτικό μας, εμπλουτίζοντας το με εκείνο του Δάσκαλου, αστροφυσικού και διανοητή, Μάνου Δανέζη, που βρίσκεται στο τέλος της παρούσας ανάρτησης.
Υγ. Όλη η συζήτηση μας με τον Αντώνη, θα μπορούσε να πυκνωθεί στο εξής : εμείς δημιουργούμε ότι ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως υπάρχει γύρω μας. Ωραία. Όμως, εμάς, ποιος μας δημιούργησε ;
Γιώργος Θ. Κανελλάκης
βλέπε κείμενο στο : Μάνος Δανέζης : Σήμερα νιώθω υποχρεωμένος να απαντήσω σε μια επίμονη ερώτηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου