Chris Rea. Αναμνήσεις. RIP

Το σκηνικό :

 Χειμώνας στα μέσα της δεκαετίας του '80 στην Κηφισιά και το όμορφο sedan Audi 80 έστριβε αριστερά στην οδό Παπαδιαμάντη, για να "πέσει" στον δρόμο της επιστροφής, στην Λ. Κηφισίας, αφού μόλις είχαμε φύγει από τον "συνήθη" τόπο που πηγαίναμε κατά διαστήματα. Στο Bowling Κηφισιάς. 

Εγώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα. Στο τιμόνι του αυτοκινήτου ο παιδικός μου φίλος Αντώνης Βαμβακάρης που λίγο καιρό πιο πριν είχε πάρει το δίπλωμα οδήγησης. Στη θέση του συνοδηγού ο επίσης παιδικός μου φίλος Σωτήρης Νάνος. 

Το αυτοκίνητο, το Audi 80, ανήκε στον πατέρα του Αντώνη. Τον Καπετάν Νίνο, που είχε γυρίσει τις θάλασσες της υφηλίου 30 φορές με τα τάνκερς που κουμάνταρε, μη αφήνοντας ούτε ένα λιμάνι που να μη πατήσει.    

 

Το άκουσμα :  

Στο ζεστό καταφύγιο μας, στο Audi, το ραδιόφωνο ήταν συντονισμένο σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι άρχισε να παίζει ένα τραγούδι που από τότε μου μάγεψε το μυαλό. 

Οι στοίχοι του ήταν : And now the day is over. And the shadows start to grow. The sun has done us well today. In flaming crimson he explodes. And bursts of million colours

 

 

Δεν κρύβω ότι παρακάλεσα τον Αντώνη να σταθεί για λίγο στην άκρη του δρόμου και ν' ακούσουμε το τραγούδι. Όπως παρακάλεσα και τον Σωτήρη να μη μιλάμε για λίγο μέχρι να τελειώσει το άκουσμα. Όπως και έγινε. 

Μόλις τελείωσε το τραγούδι, ο ραδιοφωνικός μουσικός παραγωγός είπε τον τίτλο του τραγουδιού και τον καλλιτέχνη. Chris Rea στο τραγούδι Shine Shine Shine. Μόλις τελείωσε το τραγούδι, ήταν η πρώτη φορά που είπα στον Αντώνη και στον Σωτήρη, να φτιάξουμε ξανά το μουσικό μας συγκρότημα. 

Την επόμενη ημέρα -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου- καθυστέρησα να πάω στη δουλειά διότι πέρασα πρώτα από τα δισκοπωλεία της Πανεπιστημίου ψάχνοντας να βρω το δίσκο του Chris Rea, τον οποίο τον αγόρασα και μάλιστα σε αρκετά ακριβή τιμή.   

 

Όλα αυτά τα επανέφερα στο νου μου πριν από λίγο που διάβασα ότι ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες, o Chris Rea, αναχώρησε από την διάστασή που αντιλαμβανόμαστε, για ... άλλες διαστάσεις, σε ηλικία 74 ετών.

 

Με ειλικρινή λύπη, βάζω ακόμη ένα ακόμη τραγούδι, ενός άλλου ΄-κατ΄ εμέ- κορυφαίου κιθαρίστα. To Slabo Day (μτφ φτωχή - αχνή ημέρα) του Peter Green, που κι αυτός βιάστηκε να φύγει σε ηλικία 74 ετών.   

 

 

Τα ανωτέρω τα γράφω σε ρυθμό στακάτο. Κοφτό. Όπως στακάτος, κοφτός είναι ο θάνατος του κάθε καλού δημιουργού. Του κάθε καλού και παραγωγικού συνανθρώπου.

Γ.Θ.Κ.