Η αυλαία με τον Μάραντο. Όχι με τους άλλους.
Το κατωτέρω αποτελεί περιγραφή ιστορικών
γεγονότων και τίποτα περισσότερο.
Πρόλογος. Κώδικας Αξιών και Αρχών :
Όσα χρόνια ήμουν σε γυμναστήρια, διδάχθηκα στα πλαίσια του αρχαιοελληνικού "ευ αγωνίζεσθαι", όταν καταφέρνω να κερδίσω πτώση του αντιπάλου, να γυρίζω την πλάτη μου γονυπετώς, μέχρι ο αντίπαλος να σηκωθεί ξανά, έτσι ώστε να ΜΗΝ αισθανθώ αλαζονεία και έπαρση για το κατόρθωμά μου ή/και κακώς εννοούμενη λύπη για εκείνον που έχασε. Μετά, υποκλινόμουν ως διέταζε ο Ιαπωνικός κώδικας (Bushido code), μέχρι που φεύγαμε από τον αγωνιστικό χώρο (το tatami ή την παλαίστρα).
Κυρίως θέμα. Οι ενέργειές μου :
Θα περίμενες ποτέ Χρήστο ότι, ΕΓΩ, ο κυριολεκτικά θανατικά από εσένα κυνηγημένος, θα τιμούσα τον θάνατό (σου), ενημερώνοντας ασχολίαστα παλιούς σου δικηγόρους, επίσης αποπεμφθέντες συναδέλφους σου - συνεργάτες σου της τ. διοίκησης της Attica bank ;
Θα περίμενες ότι θα ενημέρωνα το σύλλογο εργαζομένων της τράπεζας Αττικής καθώς και κομματικούς φίλους σου και συνεργάτες σου από τη Ν. Φιλαδέλφεια ;
Θα περίμενες ποτέ ότι με το "αίμα σου" θα πηγαίναμε το ίδιο βράδυ που μάθαμε τη θανή σου σε εκκλησία, λέγοντας στο αίμα σου : "βάλε του ένα κεράκι, στο εκκλησάκι που βαφτίστηκα προ 56 ετών" ;
Και μη νομίζεις. Δεν πρωτοτύπησα αφού, προ μερικών ετών, σε περίπτωση σοβαρής ασθένειας παιδιού ενός επίσης διώκτη μου, είπα σε κοινό γνωστό μας "αν χρειαστεί αίμα,