Ο Μητσακλάρας, το γκαζάκι και η παρεούλα στο κούτελο

(Χρονογράφημα) Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αλαζονικό και μικρό, πολύ μικρό, γκαζάκι. Ας πούμε ο Μητσακλάρας.

Ο Μητσακλάρας είχε για "παρεούλα" κάποια άλλα γκαζάκια. Ας πούμε τον Μητσάρα, τον Αντωνάκη, τον Γιωργάκη και ένα άλλο γκαζάκι με γερμανόφωνο όνομα. Σαν να λέμε τον Γιόχαν. Ή τον Φρίτς. Ή τον Όθωνα τέλος πάντων. 

Κάποτε λοιπόν η "παρεούλα" τους έκανε ένα λάθος. Θεώρησε πως όλοι είναι σαν την τενεκεδένια μάπα
τους. Σαθροί, δοτοί ή και χέστες ακόμη, άρχισαν να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους όταν ένιωσαν το πόσο γυμνοί είναι μπροστά στον κόσμο, όπως η σχετική αναφορά στο διήγημα του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν "ο βασιλιάς είναι γυμνός". 

Εκεί, πάνω στην φαγούρα του, ο Μητσακλάρας, που δε του έβγαιναν τα κουκιά της μηχανορραφίας, μιας και ο περίγυρος τον είχε πάρει πρέφα, άρχισε να κάνει (με την "παρεούλα" του) απανωτά λάθη, επιθυμώντας να δημιουργήσει εσωστρέφεια. Λάθη που τον έκαναν να φανεί στο περιβάλλον του πως όχι μόνο δεν είναι "ηγετική μορφή" μα, αντιθέτως είναι τενεκές αγάνωτος. Ένας σκουριασμένος τενεκές, παλαιών και ξεπερασμένων εποχών, που εκτίθεται σε κοινή θέα εκτιμώντας πως φοβίζει τον κόσμο με τις κυπατζίδικες του τακτικές, που τις διδάχθηκε εκεί στα ξένα που εργαζόταν για την ανόρθωση χωρών, κρατών (;;;;). Δηλαδή με άλλα λόγια, εκεί που έκανε την εργασία που κάνουν οι κατάπτυστοι υπάνθρωποι Τόμσεν, Βελκουλέσκου κλπ κλπ. 

Οι καιροί των αποριών είχαν περάσει, ο κόσμος πλέον δεν έχαφτε την κάθε παπάντζα του κάθε αγύρτη κομπογιαννίτη, οι άρτι αφιχθείσες ακραίες τηλεπερσόνες δεν μπορούσαν να καλύψουν το "τίποτα" και τον πραγματικό σκοπό της σύστασης της παρεούλας και έτσι η "παρεούλα" άρχισε να φέρεται ως ... "εγέρθητι".

Δηλαδή ; 
Δηλαδή, με πανικό, τραμπουκισμό, με απειλές κατά πάντων και με προσπάθεια επιβολής τρόμου σε όσους δεν ήταν πειθήνια ... όργανα κέντρων. Μέσα σ όλα τα άλλα, ο Μητσακλάρας άρχισε να κάνει και άλλες ηλιθιότητες. Όπως φερ΄ ειπείν να απειλεί τρίτους, απόντες από τις μαζώξεις του, μη σκεπτόμενος με την παρέα των ζώων που τον περίβαλε πως, η Ιστορία τον καταγράφει. Την ίδια ώρα που τον γράφει και ο κόσμος. Εκεί που δεν πιάνει μελάνι !

Αχ βρε Μητσακλάρα μου καλέ, είσαι τόοοοσο γλυκός αλαζόνας που σήμερα θα αρκεστώ στο να φάω μόνο μια γαλατόπιτα καθώς εσύ ... στάζεις μέλι και δε σε πάω, δε θα ασχοληθώ μαζί σου (σήμερα) μιας και έγινες ρόμπα. Πανταχόθεν, που έλεγε και μια γριά που έγνεθε και τραγούδαγε το :

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
Καβάλα πάμε στον καιρό
με τον καιρό με την βροχή
το αίμα πήζει στην πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί

Ο εκδικητής ο λυτρωτής
είμαστε δυο, είμαστε τρεις
είμαστε χίλιοι δεκατρείς