Θα χτυπάμε για να μας ανοίξουν κι αντί να αισθανόμαστε την φωνή του ιδιοκτήτη θα ...

Το σκηνικό έγινε προ ημερών σε ορθάδικο καφέ κάπου στην Ν.Α. Αττική.

Κινούμενος με τη μοτοσυκλέτα μου για να πάω στο γραφείο μου, σταμάτησα σε κάποιο σημείο για να πάρω έναν καφέ.

Παράγγειλα και περιμένοντας για να τον παραλάβω άκουσα τους διπλανούς μου να λένε με αμήχανο χαμόγελο :

"Όταν θα τους χτυπάμε την πόρτα για να μπούμε και να τους επιδώσουμε το κατασχετήριο του σπιτιού τους, φοβάμαι πως το πρώτο που πράγμα που θα αισθανόμαστε αντί για την φωνή τους, ίσως να είναι κάτι από μολύβι και σκάγια ..."

Χαμογέλασαν -μάλλον αμήχανα- και οι διπλανοί του συμπληρώνοντας : 

δε γίναμε δικηγόροι ρε γαμώ το, δικαστικοί επιμελητές και οικονομολόγοι για τέτοιες υποθέσεις. Δε σπουδάσαμε για να επιτελούμε τέτοιες ... καταστάσεις.

 

Μονολόγησα χαμηλόφωνα : "καμία λύπη", πήρα τον καφέ μου και έφυγα γελώντας, αλλά όχι αμήχανα, ακούγοντας τον έναν της παρέας τους να λέει : "εμείς πάντως στην ΑΑΔΕ, οπλοφορούμε".

 

xxxxx xxxxx 

 

Υπόμνημα :  Κοζάνη: Απεβίωσε ο εφοριακός που είχε δεχτεί επίθεση με τσεκούρι

 

Σχόλιο Γ.Θ.Κ. : τα καλύτερα έρχονται ... για τους κατσαπλιάδες της εξουσίας αλλά και για τους δραγουμάνους τους.