T1-12. Μια ημέρα σαν τις άλλες ... (*)

 Από μικρό παιδί όντας ανήσυχο πνεύμα, γεμάτος απορίες για τις οποίες έψαχνα λύσεις και απαντήσεις, αλλά πάντοτε έχοντας όρια που ποτέ μου δεν τα ξεπέρασα, έκανα κάποια λάθη που ποτέ δεν είχαν να κάνουν με ψέμα, κλοπή, ναρκωτικά, υπεροψία, ματαιοδοξία. Λάθη που απλώς κινούνταν μέσα σ' αυτό που ονομάζεται "ανθρώπινη φύση" ή σ' αυτό που ονομάζω : "δεν είμαι ο άγιος Γεώργιος".

 

Αντίστοιχα, ποτέ μου δεν συμμετείχα σε διαφθορά, απάτες και όσοι και όποτε απατεώνες και κλέφτες επιχείρησαν να με κάνουν σύμμαχό ή/και συνένοχό τους,

επιεικώς,  το μετάνιωσαν πικρά !

 

Σ' όλο αυτό το "αλισβερίσι" της ζωής, προσπάθησα και νομίζω πως το πέτυχα να μη χάσω το humor μου (όσο αυστηρό και φλεγματικό κι αν χαρακτηρίζεται από κάποιους), τη δημιουργικότητα, την παραγωγή μου και τη μετάδοση όσων γνώριζα σε τρίτους. Ταυτόχρονα δεν έπαψα να συμπαραστέκομαι σε όσους βρίσκονταν σε ανάγκη. 

 

Ομολογώ πως άλλες φορές το έκανα εμφανώς κι άλλες φορές χωρίς να φαίνομαι καθόλου μιας και έχω (καλώς ή κακώς) βοηθήσει και άτομα που -υπό κανονικές συνθήκες- θα έπρεπε να βρίσκονται κάτω από τη σόλα των παπουτσιών μου. Επίσης δεν κρύβω πως κάποιες φορές, όχι πολλές ευτυχώς, το μετάνιωσα οικτρά που βοήθησα άτομα που δεν τους άξιζε, λόγω της μετέπειτα συμπεριφοράς τους. Όχι σε εμένα που ήμουν αφανής αλλά σε τρίτους. Τέλος πάντων. Δεν πειράζει. Θα ξαναβρεθούν σε ανάγκη και τότε θα λιώσουν.

 

Η συμπαράσταση τρίτων σε εμένα.

Τα ίδια χρόνια, απόλαυσα τη βοήθεια τρίτων σε εμένα που αυτοί, άλλοτε ήταν του κύκλου μου κι άλλες φορές παντελώς άγνωστα πρόσωπα σ' εμένα, που απλώς, μαθαίνοντας ότι αντιμετώπιζα, με στήριξαν. 

 

Βέβαια, ... απόλαυσα και άτομα (σ.σ. υποκείμενα πιο σωστά) που ως δοτά που ήσαν κοίταξαν να με προσεταιρισθούν μόνο και μόνο για να "πάρουν λόγια και σκέψεις" ή "για να βάλουν λόγια και σκέψεις" όσων εξυπηρετούσαν σ' εμένα, ως γνήσια ηλίθιοι βαλτοί που ήσαν.

Αυτά τα υποκείμενα, άλλοτε τα γλεντούσα στο δούλεμα με τον στενό μου κύκλο κι άλλοτε τους μετέφερα όσα εμείς θέλαμε έτσι ώστε να κάνουμε κέφια όταν διαπίστωναν πως "ήξεραν" μόνο ότι και όπως εμείς το θέλαμε.

Συνεχίζεται.

* Όταν τελείωσα όσα έγραψα πιο πάνω, συνειδητοποίησα πως χρησιμοποίησα ως επικεφαλίδα τίτλο που είχε ομώνυμο διήγημα του Τάσου Λειβαδίτη. Αρχικά σκέφτηκα ν'  αλλάξω την επικεφαλίδα μου όμως σκοπίμως δεν το έκανα και ο λόγος θα γίνει σαφής σύντομα, στο "συνεχίζεται".