Οι μίζες, τα φακελάκια και η ανθρώπινη ανασφάλεια. 2+1 περιπτώσεις (aka, εν μέρει έχει δίκιο η Μίνα Γκάγκα)

Περίπτωση Α)  

 

Ανατρέχω στο μαγικό 1992 στο οποίο, λόγω της στάσης μου απέναντι στο τοκογλυφικό κύκλωμα του προηγούμενου καταστήματος που υπηρετούσα (σ.ΓΘΚ:  ενημέρωσα τον πρόεδρο της τράπεζας Κων. Καψάσκη για το τοκογλυφικό κύκλωμα όπου, διευθυντής και 2 υποδιευθυντές του καταστήματος, μαζί με έναν μεγαλοπελάτη, έδιναν πανωτόκια κατά περίπτωση σε κάποιους πελάτες, τσάκιζαν άλλους στους τόκους, "δάνειζαν" τραπεζικές επιταγές κ.α.),

μου ανατέθηκαν καθήκοντα Credit-man στην τράπεζα Εργασίας.  

Και μου ανατέθηκαν καθήκοντα Credit χωρίς να έχω κανένα μαθησιακό εφόδιο πέραν του απολυτηρίου του Λυκείου. Εκεί λοιπόν και ενόσω είχα την αμέριστη συμπαράσταση των προϊσταμένων μου κλιμακίων (στο κατάστημα και στην διοίκηση της τράπεζας) σε θέματα εκπαίδευσης και διδαχής μου, σκέφτηκα και εφάρμοσα το εξής. Αναρωτήθηκα : ποιος έχει την καλύτερη πληροφόρηση για τα εσωτερικά μια εταιρείας εκτός από τον λογιστή της ; Κανείς. Άρα (σκέφτηκα) θα κρατώ πολύ καλές κοινωνικές σχέσεις με όλους τους λογιστές των εταιρειών που συνεργάζονται με την τράπεζα. Κι αυτό έκανα και ομολογώ πως έγκαιρα αποκτούσα γνώσεις για τα εσωτερικά των πελατών που ήταν πολύ προ "προωθημένα" από τα "μαγειρεμένα" (ή μη) λογιστικά τους στοιχεία.

 

Ένας από τους λογιστές ήταν ο Χρήστος Ρ......ής. Ο Χρηστάρας λοιπόν (σ.σ. Χρηστάρας λόγω του όγκου του που ήταν ... 4x4) είχε κάποιες κακές συνήθειες.
Όπως φερ'  ειπείν α) να λαδώνει τους "συνεργάτες" του στις τράπεζες και β) να ζητάει από τους πελάτες του φράγκα, για να λαδώσει του "τραπεζικούς συνεργάτες" του ...
Φράγκα που πολλά εξ αυτών, τα τσέπωνε.

 

Να μη τα πολυλογώ, μια ημέρα, ένας πελάτης του Χρηστάρα που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή στο εργοστασιακό "πείραγμα" (car tuning)  αυτοκινήτων Ι.Χ. μου έστειλε ως ... δώρο ένα κουτάκι που μέσα του είχε ένα σετ από κλειδιά ΙΧ και ο κούριερ που μου το παρέδωσε μου είπε : "εσείς θα διαλέξτε μόνο το χρώμα του ΙΧ που θέλετε". Πήρα τηλέφωνο τον πελάτη και δεν κρύβω πως όντας σοκαρισμένος μεν, τσαντισμένος δε, τον ευχαρίστησα αμήχανα και τυπικά λέγοντάς του : δεν χρειάζονται τέτοια πράγματα, δεν είμαστε όλοι ίδιοι και παρακαλώ να μη ξανασυμβεί ποτέ κάτι ανάλογο.
Τότε μάλιστα ενημέρωσα τον προϊστάμενο χορηγήσεων και τον υποδιευθυντή του καταστήματος της τράπεζας για όσα συνέβησαν.

 

Ο συγκεκριμένος πελάτης, που ζητούσε κάποιο (όχι μεγάλο) δάνειο, μου απάντησε : δεν πειράζει, έτσι λειτουργεί η αγορά και πως δε χρειάζεται να αρνούμαι κάτι που μου πρόσφεραν μιας και ήταν κάτι που δεν ζήτησα.
Επανέλαβα όσα του είχα προ-ειπεί και κλείσαμε το τηλέφωνο.

Δύο ημέρες αργότερα, το "κουτάκι" με τα κλειδιά ήταν πάλι επάνω στο γραφείο μου όπου, στον τότε μεταφορέα του, μόνο που δεν του το πέταξα στο κεφάλι από την οργή μου.
Κάλεσα τον πελάτη στο τηλέφωνο και του είπα : χθες έστειλα το αίτημα σου για τη χρηματοδότηση. Μην κάνεις τέτοιες κινήσεις. Δεν χρειάζονται όλοι "λάδια" για να κινηθούν.
Θεωρώντας το επεισόδιο λήξαν, επέστρεψα ξανά το κουτάκι και πήγα για καφέ στην Φωκίωνος Νέγρη με μια φίλη λογίστρια, εξιστορώντας της τα καθέκαστα.

 

Περίπου μια εβδομάδα αργότερα το Πιστωτικό Όριο του πελάτη είχε εγκριθεί από τη διοίκηση της τράπεζας και είχα στο γραφείο μου την έγκριση. Κάλεσα στο τηλέφωνο τον Χρηστάρα, τον λογιστή του και του είπα : είσαι έτοιμος. Έρχεστε για υπογραφές στις συμβάσεις και ξεκινάμε συνεργασία. 

Με ευχαρίστησε και κλείσαμε το τηλέφωνο. Η ημέρα τότε ήταν ή Τετάρτη ή Πέμπτη. Δε θυμάμαι ακριβώς. Την Κυριακή όμως είχα κάποια "κοινωνική υποχρέωση" όπου ο επίσημος ήμουν (κοστουμάκι μαύρο, παπιγιόν και συναφείς μαλακίες ...). Την ενδιάμεση Παρασκευή "τσουπ" το ίδιο κουτάκι με τα ίδια κλειδιά εμπρός στο γραφείο μου και μάλιστα τυλιγμένο σε γιορτινό χαρτάκι μαζί με μια καρτούλα ευχών από μέρους του πελάτη ...

 

Τότε πρέπει να πήγε η πίεση μου στο 100. Δεν μίλησα καθόλου, ζήτησα από τον courier να με περιμένει για λίγα λεπτά, πήρα μια κόλλα χαρτί, έγραψα επάνω της "απορρίπτω το όριο της ... εταιρείας καθόσον διαβλέπω κίνδυνο για τον φάκελο αυτό μιας και κατ'  επανάληψη επιχείρησε να με χρηματίσει και ως εκ τούτου διαβλέπω πως σύντομα θα έχουμε πρόβλημα αποπληρωμής του δανείου", πήγα στο Fax, το έστειλα (χωρίς να έχω πει ούτε κουβέντα στους συναδέλφους μου) στη Δ/νση Ελέγχου Πίστεως της τράπεζας Εργασίας αλλά και στον ίδιο τον Πρόεδρο, έδιωξα τον courier δίνοντας του το κουτάκι με τα κλειδιά και κάλεσα τον πελάτη όπου τον ενημέρωσα πως "το όριο σου απορρίφθηκε. Μάθε επιτέλους πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι". Κι εκεί τελείωσε όλο το θέμα με το λογιστή Χρηστάρα και τους πελάτες του, αφού σε μια συνάντησή μας του είπα : ούτε έξω από το πεζοδρόμιο μη ξαναπατήσεις.

Περίπτωση Β) 

Έχουν περάσει χρόνια, είμαστε στο 2002 και έχω κάποιον πολυαγαπημένο μου άνθρωπο στην εντατική του Λαϊκού Νοσοκομείου.

Ο εντατικολόγος Θανάσης ...... που ήταν ένας ευθυτενής και αγέρωχος τύπος που αποδείχθηκε και εξαίρετος ιατρός που τιμούσε το επάγγελμά του.
Και εγώ που κατ'  επανάληψη έχω πει πως προσέχω τις συμπεριφορές μου αλλά είμαι άνθρωπος που έχω κάνει λάθη στη ζωή μου, έκανα το μέγα ατόπημα. Επιχείρησα να του δώσω "κάτι" στο χέρι. Όχι για να κάνει κάτι περισσότερο στον ασθενή άνθρωπό μου, αλλά για όσα είχε ήδη κάνει. 

 

Τότε συνέβησαν τα εξής : Ο Ιατρός έγινε πασιφανώς κατακόκκινος, φώναξε την προϊσταμένη της Εντατικής και της είπε : αυτός εδώ (δείχνοντας εμένα) δεν θα ξαναμπεί ποτέ στην Εντατική μου. 

Ντράπηκα. Μου έπεσαν τα μούτρα στο πάτωμα. Μονολόγησα : "είσαι ηλίθιος Γιώργο που έκανες σε τρίτο άνθρωπο, αυτό που μισείς να κάνουν σ΄ εσένα".

Ζήτησα ολόψυχα και ταπεινά συγνώμη από τον Ιατρό και αποχώρησα με σκυμμένο το κεφάλι από το επισκεπτήριο της Εντατικής. Φθάνοντας στη πόρτα της με χαρά άκουσα τον Ιατρό να μου λέει : μείνε αλλά να θυμάσαι πως δεν είμαστε όλοι οι γιατροί το ίδιο. Φακελάκιδες.

 

 

Τονίζω πως σε καμία περίπτωση δεν λέω πως δεν υπάρχουν επίορκοι που ζητούν μίζα, όμως και ο λαός, κάποιες φορές, επιχειρεί (εκών άκων) να εκμαυλίσει, ίσως διότι "ήταν πολλά τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τουρκαλάδες και λίγα τα 200 της λευτεριάς από το 1821 μέχρι σήμερα", όπως λέει και ο Πάρης.

Περίπτωση Γ) 

Το τσογλάνι που μου ενοικίασε βέσπα για να δώσω εξετάσεις οδήγησης μοτοσυκλέτας και μου ζήτησε μια "μπυρίτσα",  δεν πέρασε καλά και θα με θυμάται για χρόνια. Όπως και ο "αστεράτος" δίπλα του ... αξιωματικός που ενόσω ήταν στα 30 εκατοστά από αυτόν, δεν ... άκουσε τίποτα.

Επίλογος

Αυτά τα έγραψα μιας και α) έχουν συμβεί και β) διότι διάβασα τη δήλωση της αναπληρωτού υπουργού υγείας Μίνας Γκάγκα σύμφωνα με την οποία : "οι ασθενείς θέλουν να ανταμείβουν τους γιατρούς, βάζοντας τους μαύρο χρήμα στην τσέπη".

Όπως διάβασα και την δριμεία και συνάμα ξεπερασμένη και ηλίθια κριτική της "αντιπολίτευσης" που, είτε θεωρεί πως απευθύνεται σε χαχόλους, είτε δε γνωρίζει τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συμβαίνει στην Ελληνική Κοινωνία που φοβάται μη και χαθεί αν δεν "στάξει" κάτι στο γιατρό, στο πολεοδόμο, στον πολιτικό, στον τραπεζίτη κλπ. 

 

Γιώργος Θ. Κανελλάκης

Ονόματα, ηχητικά, φωτογραφίες ατόμων "με τη γίδα στην πλάτη" και γενικότερα στοιχεία με επίορκους το blog διαθέτει ένα σωρό. Παρ΄ όλα αυτά όμως, για την ώρα όμως επιφυλάσσεται και δεν τα βγάζει προς τα έξω. Επίσης όλοι μας εδώ μέσα θεωρούμε και γνωρίζουμε πως δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα, μιας και τα λαμόγιαείναι η μειοψηφία.