Μια άθλια ημέρα, με όμορφο τέλος

Ξεκινώντας το πρωί κατά τις 11 περίπου να συναντήσω κάποια "παιδάκια" που θαρρούν πως ξέρουν τα πάντα και κυρίως, που θαρρούσαν πως όλοι είναι υποχείρια τους και μετά την σχετική νευρικότητα που κατέληξε σε μερικές δεκάδες μπινελίκια (στου κουφού την πόρτα) φτάσαμε στο απόγευμα όπου επαναλήφθηκε το πρωινό σκηνικό. 

Με κάποια άλλα παιδάκια και με κάποιο λαμόγιο γιατρουδάκι, όπου και σε αυτή την περίπτωση εισέπραξαν τα ... δέοντα. Έτσι. Για να μάθουν πως δεν είμαστε όλοι το ίδιο αλλά δε μασάμε και όλοι μας σανό ...

Τελειώνοντας την ημέρα μου μπήκα σε κάποιο τρόλεϊ το οποίο ήταν σχεδόν γεμάτα τα καθίσματά του. Ομολογώ πως μου έκανε (άλλη μια φορά εντύπωση) πως εκτός από εμένα και τον οδηγό

(πιθανότατα) να υπήρχαν άλλοι 3-4 Έλληνες μέσα στο Μ.Μ.Μ. 

Κάποια στιγμή έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένας νεαρός άνθρωπος, ηλικίας περίπου 17-18 χρονών. 

2-3 στάσεις μετά, όλα τα καθίσματα είχαν γεμίσει πλέον και σε μια στάση μπήκαν περίπου 10 ακόμη άνθρωποι, εκ των οποίων η μια ήταν περίπου 70+ ετών.

Την ώρα που σκεφτόμουν πως πρέπει να σηκωθώ να καθίσει η γερόντισσα, ο νεαρός από δίπλα μου, σηκώνεται, σκουντάει απαλά τη γερόντισσα προτείνοντάς της -σε σπαστά Ελληνικά- να καθίσει στη θέση που κατείχε. Η γερόντισσα τον ευχαριστεί και αρνείται λέγοντάς του : ευχαριστώ αλλά θα κατέβω στην επόμενη στάση.

Τότε, δεν άντεξα και ρώτησα τον νεαρό στα αγγλικά : από πού είσαι φιλαράκο ; Από Συρία κύριε, μου απαντά. Ξαναρωτώ : από πιο μέρος της Συρίας είσαι ; Από το Χαλέπι κύριε, ανταπαντά. 

Στο αντικριστό κάθισμα του τρόλεϊ καθόταν μια νεαρή κυρία η οποία μου λέει, επίσης σε σπαστά Ελληνικά : έχουν παιδεία οι Σύριοι κύριε, δεν είναι σαν κάποιους άλλους.
Από που είσαι κοπελιά, την ρωτώ και μου απαντά : από τον Λίβανο.

Στην Συρία και ειδικά στο Χαλέπι -μου λέει η κυρία- δεν έχει μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα ...

Ο Σύριος νεαρός δίπλα μου μάλλον κατάλαβε τι μου είπε η κυρία απέναντί μου και συνηγόρησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του.
Και συνέχισε η νεαρή κυρία : οι Σύριοι, είναι μορφωμένος Λαός. Δεν είναι σαν κάποιους άλλους ...

Με αυτά και με τα άλλα, πέρασαν 5-6 στάσεις ακόμη, είχε κατέβει η αντικριστά καθήμενη κυρία, που με -λεκτικά- με χαιρέτισε πιο πριν και εκείνη την ώρα σηκώθηκε ο Σύριος νεαρός για να κατέβει και εκείνος και μου έκανε εντύπωση πως, όταν μου είπε στα Αγγλικά "καληνύχτα", μου έτεινε το χέρι του. 

Δε μπόρεσα παρά να κάνω το αυτονόητο. Σηκώθηκα από την θέση μου και τον χαιρέτισα και εγώ. Δε το έκανα καθιστός, σε ένδειξη σεβασμού και αποδίδοντας Τιμή σε ένα Λαό που περνάει ... την κόλαση του Δάντη μιας και, ΗΠΑ, Ρωσία και Τουρκία ... παίζουν γαιοπολιτικά ... παιχνιδάκια (σε βάρος ενός Λαού) ! 

Αυτά σκεπτόμενος, όπως σκεπτόμενος και ποιος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αξίζει να ζει και ποιος όχι σε τούτο τον Τόπο, αλλά σκεπτόμενος και το λαμόγιο γιατρό του απογεύματος που γούσταρε να την πέφτει στις ασθενείς του, εν ώρα εργασίας, σκεπτόμενος και το χαζομούνιασμα -βαριεστημένων από τα ... τετριμμένα (βλέπε γάμος και φαμίλια, όπως λένε οι ίδιες) κυριών, ασθενών του- έφτασα στη στάση κοντά στο σπίτι, αλλά μέσα σε οχλαγωγία. 

Οχλαγωγία που δημιουργούσαν 3 άλλοι που είχαν ανέβει στο τρόλεϊ κάπου στα τέλη της Αχαρνών, από κάποια χώρα της Ασίας (πιθανόν), που θεωρούσαν πως είναι καβάλα σε άλογα, στις στέπες ή επάνω σε καμήλες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και παίζουν ... σκουός ...