Για να γίνει ένα θάμα, θα πρέπει να μπουν στη φυλακή όλα τα λαμόγια αντάμα. Καλό ταξίδι Στάθη.

Ελάχιστοι γνώριζαν πως ο συγχωρεμένος Στάθης Ψάλτης, είχε μια καρδιά μάλαμα.

Μια καρδιά που χώραγε και περιέθαλπε όσο πιο πολλούς αναξιοπαθούντες μπορούσε. Και όχι με μικρά χρηματικά ποσά, αλλά με ιδιαίτερα σημαντικά κονδύλια.

Με τον άνθρωπο αυτό, που ευκόλως και αδίκως κάποιοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ως ηθοποιό του "ελαφρού κινηματογράφου" ενόσω ήταν ένας από τους καλύτερους της υποκριτικής τέχνης, μεγαλώσαμε και μεγαλώνουν διασκεδαστικά γενιές και γενιές. Γελάσαμε μέχρι δακρύων. Αντιγράψαμε στην δεκαετία του 80 και 90, ατάκες του, που τις λέγαμε ανάμεσα στις παρέες μας και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.

Αν πάλι σκεφτούμε τα της αθυροστομίας του, ίσως να είναι καλύτερα πριν το ξανακάνουμε να ρίξουμε μια ματιά στα κείμενα του Αριστοφάνη και τότε, αν τολμάμε, ας κακοχαρακτηρίσουμε τον Στάθη.

Ταυτόχρονα, όσοι εξ υμών είχαμε την τύχη να εργαζόμαστε στο τραπεζικό σύστημα, αρκετά συχνά μαθαίναμε τις αγαθοεργίες του, για τις οποίες όμως δεν ήθελε να γίνεται κανένας λόγος μιας και δεν επιθυμούσε τα "ευχαριστώ" κανενός, θεωρώντας πως : αφού μπορώ να βοηθήσω, γιατί να μη το κάνω ; Και, αν δε το κάνω εγώ, τότε ποιος ;

Ελαφρύ το χώμα του Στάθη, καλό του ταξίδι και εμείς, οι νυν 50άρηδες, μα ακόμη και τα παιδιά των 10 και 15 ετών θα συνεχίσουμε να γελάμε μα, και να προβληματιζόμαστε κάποιες στιγμές με όσα έλεγε. Σε διασκεδαστικούς διαλόγους μα και σε συγκλονιστικούς μονολόγους, όπως ο κάτωθι :