Ακοινώνητες ζωές

Γράφει ο Γιάννης Φιλίππου

ΣΠΑΤΑΛΗ ΣΤΙΓΜΩΝ, ΕΠΕΛΑΣΗ ΛΙΓΜΩΝ

Έχοντας εντρυφήσει στο κομμάτι της Ιστορίας του κόσμου, τόσο της φυσικής όσο και της κοινωνικής, έφτασα στο συμπέρασμα-αδιέξοδο ότι δεν ορίζουμε τίποτα γύρω μας και ταυτόχρονα καταφέρνουμε πάντα να ζημιώνουμε το άπαν προσφέροντας αδιαφορία, πόνο και λοιδορία. Το ζώο μέσα μας εξακολουθεί να είναι κυρίαρχο με στόχο την επικράτηση του χωρίς ενσυναίσθηση και ενατένιση του άλλου καθότι θεωρείται εν δυνάμει εχθρός μιας και λειτουργεί πανομοιότυπα. 

Σε όλο το φάσμα των χιλιετηρίδων της καταγεγραμμένης ιστοριογραφίας είναι εξωφρενικό το πόσες επιθέσεις, μάχες και πόλεμοι έχουν λάβει χώρα με σκοπό να αφανιστεί ο οποιοσδήποτε πρεσβεύει κάτι παρόμοιο ή και διαφορετικό. Είναι
βασανιστικά αργόσυρτη η εξέλιξη της συνείδησης των ανθρώπων ως προς το κοινό όφελος που μας αρμόζει, που καθιστά την όποια προσπάθεια για αλλαγή τρόπου συμπεριφοράς και νοοτροπίας μια εξ΄ υπαρχής μάταιη δράση.

Δεν έχει κανένα νόημα να παιδεύεσαι για να αποκτήσεις γνώσεις οι οποίες θα μείνουν ανεφάρμοστες και που πιθανόν να σε φέρουν σε σύγκρουση με τη καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων. Θα ήταν προτιμότερο να μην υπήρχε η βιολογική εξέλιξη των όντων από το να αναλωνόμαστε εκατομμύρια χρόνια σε διαμάχες διατροφικής αλυσίδας. Δεν υπάρχει ελπίδα καμιά να βελτιωθεί κάτι γύρω μας όση τεχνολογία και αν προστίθεται συνεχώς αφού οι κανόνες επιβίωσης ορίζουν την αλληλοεξόντωση μας. 

Το μίσος που εμφιλοχωρεί στη καθημερινότητα μας τρώει τις σάρκες μας και μας αφήνει σκελετούς πριν τη αναπόφευκτη εξαύλωση μας. Το τέλος θα έρθει ότι και να πράξουμε οπότε είναι ακατανόητη η εμμονή μας με τη καταστροφή. Αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι το υπέρτερο σε σχέση με το οτιδήποτε και ενώ είναι δεδομένο ότι είμαστε διαφορετικοί και με άνισες δυνατότητες, η ανάδειξη των ικανοτέρων και η κάλυψη των αναγκών μας με το βέλτιστο τρόπο αποτελεί χίμαιρα συμπαντικών διαστάσεων. 

Η απόσταση που έχουμε από τα πραγματικά δεδομένα της ζωής μας λειτουργεί ως κόλαφος στη κούφια μας αντίληψη για το τι είμαστε πραγματικά και μας οδηγεί χωρίς έλεος στο μηδενικό κέρδος. Την ίδια στιγμή που αποτελούμε πολυκυταρρικά συσσωματώματα που αντιπαλεύουν το χάος και τη εντροπία της ύλης, έχουμε βαλθεί να αποδείξουμε ότι δεν έχει καμιά διαφορά ένας οργασμικός πολυσύνθετος οργανισμός από μια κούπα γεμάτη μονήρη αμινοξέα.

Και ενώ αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα που δημιουργείται και παρέχει νέα δεδομένα συνεχώς, αδυνατούμε να μεταφέρουμε αντίστοιχες δομές και στην καθημερινή μας διαβίωση με αποτέλεσμα η διελκυστίνδα αυτή να μην έχει κανένα νικητή. Τα λογικά αδιέξοδα είναι μπροστά μας αλλά η εθελοτυφλία μας ανατρέπει όσες ιδέες κατατίθενται προς επεξεργασία στο πληθυσμό και τους ευθραύστους και αγκυλωμένους θεσμούς λειτουργίας του.

Όλη αυτή η εικόνα σήψης που αναδύεται γύρω μας παραλύει τα αισθητήρια μας και μας σπρώχνει στο τέλμα αποδεχόμενοι τη μοίρα μας ως κάτι το αναπόδραστο, παραβλέποντας τη συλλογική δράση αντιμετώπισης των όποιων δυσκολίων μας ταλανίζουν αδιαλείπτως. Τελικά φαίνεται ότι από την εποχή των τροφοσυλλεκτών και των πρώτων κυνηγών τα βήματα ουσιαστικής προόδου είναι ελάχιστα και επιμένουμε να διαγράφουμε τις μνήμες μας εις το διηνεκές. 

Ως εκ τούτου η έννοια της κοινωνίας αποτελεί κενό γράμμα. Κανένα από τα συστατικά στοιχεία της δεν είναι αποτελεσματικό λόγω της δικής μας φαλκίδευσης και της πλήρους απαξίωσης τους. Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Πρόοδος, Αξιοκρατία είναι λέξεις κενές περιεχομένου χωρίς αντίκρισμα ψυχής. Μια φλύαρη ενασχόληση ως αναφορά σε τούτα και σε εκείνα, και αμέσως μετά ζήτω η κόλαση.

Επομένως δεν είναι διόλου παράξενο που ο χρόνος της ζωής του καθενός μας σκορπίζεται στον άνεμο χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα σοφίας και ενάργειας, ένα δώρο ανεκτίμητο που χάνεται στο άπειρο και δεν μετουσιώνεται σε βίο. Τυπικά χαιρόμαστε που είμαστε ζωντανοί χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά εστί ζωή ομφαλοσκοπώντας άνευ μέτρου και ουσίας.

Δεν είναι λοιπόν παράξενο το ότι ενώ σε μια φρενήρη αποκήρυξη του θανάτου ως μια αναμενόμενη φυσική εξέλιξη, με αμέτρητες δραστηριότητες που προσπαθούν να παρατείνουν τη νεότητα και την διατήρηση μιας φευγαλέας εικόνας προς τον περίγυρο μας, τη ίδια στιγμή τον προσκαλούμε να είναι συνεχώς διπλά μας αοράτως μέχρι να τον δούμε κατάματα ;

Όταν πλέον έχουμε μαδήσει τις ζωές μας και αντιλαμβανόμαστε το τέλος να πλησιάζει, ανατρέχουμε πίσω στις όποιες μνήμες μας, ορθές ή διαστρεβλωμένες από τη φθορά του χρόνου, και αποζητούμε τη συγνώμη και το έλεος ώστε το βασανιστήριο να είναι τάχιστο ή λιγότερο επώδυνο. Ότι και να γίνει όμως, ότι και να ειπωθεί, είναι ανώφελο να περιμένουμε να αντιστραφούν οι όροι. Χάσαμε τα πάντα και δεν κερδίσαμε ούτε μια σπιθαμή ολόγιομης χαράς. 

Και έτσι πορευόμαστε ατάκτως ερρημένοι περιφέροντας άσκοπα την ύπαρξη μας και διαλαλώντας τη μοναδικότητα μας και την υπεράξια μας χωρίς κανένα δισταγμό και με τον πλέον θορυβώδη τρόπο. Μια αστείρευτη λατρεία του μηδαμινού και του επουσιώδους είναι πλέον ο ένας και μοναδικός κανόνας μας. Υπάρχουμε για να επιδεικνυόμαστε στο χείλος της αβύσσου.

Η παρωδία του κόσμου μας είναι μια σκέτη πλήξη, στο τέλος δεν θα βρίσκουμε κανένα να μας λήξει. Αγέλαστη τρελή ματιά, που σέρνει μανουάλια, λεπροί θα καταντήσουμε, πετσιά από βουβάλια. Και όταν αφρίσουν τα άλογα και χάσουν τη λαλιά τους, μια νύκτα μαύρη και πυκνή θα κόψει τα λουριά τους. Είναι μονάχα τέρατα που θέλουνε αξία, αντιλαλούνε χαλασμό, μαραίνουν την ουσία. Στα σύννεφα ακονίζονται το θάρρος και η φοβερά, είναι βαρύς ο δισταγμός, χωλαίνει τον αέρα. Περίσσια μέθεξη ζήτω και σας εμακαρίζω, χαρίζω πιστή και λυγμό, το νου μου χαλαλίζω. Και θα είναι τα δοξάσαντα πικρά σαν τη χολή μας, έχουμε φράξει τη ζωή, με τη στραβή βολή μας. Οπότε χτύπα γέροντα να φύγει η δυσωδία, έχουμε εμείς τρανό καημό, ανείπωτη κηδεία. Και αν επεράσουνε καιροί και ρθούνε άλλα όντα, ας βρούνε από τη κούνια μας, αρμούς στα παρελθόντα. Ας είναι αυτή η λάμψη μας μέσα στη νυκτωδία, είναι βαρύς ο πέλεκυς, ματώνει τα πεδία. Και όταν λυγίσει ο έρωτας απ΄ τη χρυσή κατάρα, θα σκάψουμε την έγνοια μας και θα τραβούμε κάρα. Γιατί είναι κρίμα και άδικο να πένεται το βιός μας, έχουμε χρέος θλιβερό να τρέχει ο λογισμός μας.

Ταπεινώς και Αγενώς


Γιάννης Σ.Β. Φιλίππου, 
Ηλεκτρον. Μηχανικός, Ειδικός επί των Διεθνών Εξοπλισμών και θεμάτων Άμυνας & Γεωπολιτικής

Υ.Γ. Αυτό είναι και το τέλος της δικής μου αρθρογράφησης καθώς πέρα από τον ψυχοθεραπευτικό της ρόλο, δεν βλέπω καμία άλλη αξία. Και μιας και εσείς δεν μου φταίτε σε τίποτα αλλά είμαστε καθολικά ένοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν, ελπίζω να αφουγκραστούμε έστω και την ύστατη στιγμή τη συχνότητα της όμορφης αλήθειας και να προτάξουμε το είναι μας με κάλος και αγαθή ευθύνη. Πολλές ανάσες σε όλους σας και ασίγαστη έρευνα.