Σε μια "βαριά" και συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για πολύ κόσμο, κάθομαι και σκέπτομαι διάφορες καταστάσεις που είτε με ενόχλησαν είτε με δικαίωσαν, στη μέχρι τώρα ζωή μου.
Σκέπτομαι επίσης πόσος κόσμος μη θέλοντας μεν να εμφανιστεί, βοηθά αφανώς μεν, δυναμικά δε, τρίτους με τις όποιες δυνάμεις του, μη περιμένοντας έστω ένα "ευχαριστώ" ή ένα "πλέον θα βάλω κι εγώ ... πλάτη σε ότι γίνεται" (όσο κι αν δε το θέλουν οι μαριονέτες της ... βουλής).
Σκέπτομαι παράλληλα, πόσα "παιδιά" δεν έχουν προσπαθήσει ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ με γαλιφιές, ... γλυκά μάτια και πρόσκαιρες παρουσίες τους, να μάθουν ποιοι κάνουν όσα κάνουν με γνώμονα την αλληλοβοήθεια και την συνεργασία, στους βρώμικους Κατοχικούς - χουντικούς καιρούς της Ναζιστικής Ε.Ε.
Σκέπτομαι πόσες φορές αυτή η κούκλα, η Θεία Δίκη, δε μου έδωσε δικαίωση.
Τέλος, σκέπτομαι πόσες φορές δε προσπάθησαν να με υποβάλουν κάποια ... παιδιά στο σκεπτικό "δεν αξίζει αυτός ο Λαός, άσ' τον να λιώσει και κοίτα τον εαυτό σου".
Σ' όλα αυτά η απάντηση ήταν, και παραμένει το : "ποντίκια στα λαγούμια σας" (για όσο καιρό υπάρχουν ακόμη).
Και δεν είναι μόνο η δικιά μου απάντηση. Είναι πάρα πολλών. Όσο κι αν φοβικοί, εφησυχασμένοι, εθελόδουλοι και βολεμένοι θέλουν να πιστεύουν πως είμαστε οι αριθμητικά λιγότεροι.
Κάνουν λάθος. Και το ξέρουν. Και το νιώθουν όλο και πιο έντονα. Σε κάθε τους στιγμή πλέον.
Αυτά και άλλα πολλά σκέπτομαι σε μια μέρα όπου ένας Άνθρωπος δικός μας, Άνθρωπος που με τον δικό του τρόπο βοηθούσε τα μέγιστα δυνατά για τις δυνάμεις του, αναχώρησε ...
Ένας Άνθρωπος που όσο κι αν δεν φαινόταν, νοιάζονταν για το Κοινό Καλό και για την ορθή λειτουργία διαφόρων καταστάσεων στη Χώρα μας.
Γεια μας και καλά ταξίδια σε όσους έφυγαν για να ενωθούν με την πρωταρχική και αέναη υπόσταση μας. Την ενέργεια, τις ψυχές ή όπως αλλιώς θέλει ο καθείς μας να ονομάσει την πραγματικότητα του "μετά" ...
"Γεια και χαρά".
Μερικά Αδέλφια για την Αδελφή μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου