Ζώντας στην Ελλάδα και το ελεεινό αρνί

Όταν δεν έχεις λεφτά, αυτό που γερνά την ψυχή σου, δεν είναι η άδεια σου

τσέπη, αλλά η διάψευση των ονείρων σου. 

Αυτό έχω καταλάβει τον τελευταίο καιρό που δεν έχω μία, που υπάρχουν μέρες που δεν έχω ούτε 5 ευρώ πάνω μου. Και στις προτάσεις για καφέ, για βόλτα, για παγωτό, για κάτι οτιδήποτε μικρό, απαντώ «δεν έχω». Και τότε όλοι με ρωτούν: «καλά δεν έχεις 5 ευρώ;». Το μόνο μου παρόν είναι το παρελθόν μου και η αγαπημένη μου θέα ο τοίχος.

Η κάθε μου μέρα είναι μια συνεχής αναμονή στο σαλονάκι της αβεβαιότητας, με το μάτι καρφωμένο στην πόρτα. Ξέρεις πως αν ανοίξει, θα βγει το τέρας, απλά δεν ξέρεις ποιο ακριβώς. Αυτό που ξερνάει φλόγες και σε κάνει κάρβουνο, το άλλο που σε σφίγγει μέχρι να σκάσεις ή κάτι που δεν φαντάζεσαι; Είναι μέρες που δεν έχω ούτε 5 ευρώ, αλλά αυτό νομίζω το ξαναείπα. Αυτό που δεν είπα, είναι πως το πιο τραγικό που μπορεί να συμβεί σε κάποιον, δεν είναι η αφραγκιά, αλλά το να σου αφαιρούν το δικαίωμά να δουλέψεις για να μπορέσεις να ζήσεις. Κι έτσι, να προσποιείσαι τελικά, πως ζεις. Να τσουλάς τη μέρα σαν σπασμένο αυτοκινητάκι που του βάζεις μονωτική ταινία να το κολλήσεις, μπας και ξεγελαστείς ότι τρέχει. 

Δεν ξέρω πώς τη βγάζουν οι άλλοι, αλλά εμένα η μόνιμη αφραγκιά, η διαρκής ερώτηση «καλά δεν έχεις 5 ευρώ;», μου φέρνει έναν καθημερινό μαρασμό που με αποκόβει ταυτόχρονα από τα δύο άκρα της προσωπικότητάς μου, αυτά που μέχρι τώρα με κρατούσαν ζωντανή: την ηθική και την ακολασία μου. Σκέφτομαι πώς ήμουν πριν έξι χρόνια και νιώθω σήμερα το ζωντανό κουφάρι της χθεσινής μου ζωής, που έχει πια χαθεί, όπως λέει και ο Πεσσόα.

Φοράω τα προπέρσινά μου ρούχα, συλλέγω το κατακάθι από το κραγιόν με τη μπατονέτα για τα αυτιά και είμαι ικανή να θρηνήσω για μικροπράγματα: μια τρύπα στη μπλούζα, ένα μικρό βούλιαγμα στο φτερό του αυτοκίνητου και ένα σπασμένο κουμπί στο πλυντήριο ρούχων. Πανικοβάλλομαι για όλα όσα εχθές δεν έπαιρνα στα σοβαρά και που σήμερα έγιναν προϋπόθεση για να τη βγάλω καθαρή: τι καιρό θα κάνει αύριο, ελπίζω δροσιά για να μην χρειαστεί να ανάψω aircondition, πώς θα εξοφλήσω τα αγγλικά της μικρής, πόσο αυξήθηκε το γάλα και να βάλω κανένα μακαρόνι στην άκρη, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Τα παιδιά μου μεγαλώνουν, το κορμί τους απλώνεται σαν κισσός να αγκαλιάσει τον κόσμο και τα ρούχα τους ολοένα και μικραίνουν πάνω τους. Και συνειδητοποιώ πως αυτό που άλλοτε θα με έκανε να χαρώ, να καμαρώσω, το πιο φυσιολογικό δηλαδή, «ότι το παιδί μου μεγαλώνει», τώρα με οδηγεί σε μια απελπισία που με ροκανίζει.

Όταν είμαι στις καλές μου, λέω «πού θα πάει, σε δέκα χρόνια τα πράγματα θα έχουν μπει στη θέση τους και όλα θα είναι καλά. Αν όχι για μας, για τα παιδιά μας». Όμως, είναι τέτοια η απόγνωση αυτές τις ώρες, που φοβάμαι πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάτι μέσα μου θα κλαίει για πάντα.

Γράφει η Έλενα Καραμίχαλου

Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Ιούνιο του 2016. Πριν από το 3ο Μνημόνιο που έφεραν ως χαριστική βολή οι απατεώνες των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Η στηλίτευση των καταστάσεων που είχε ζήσει (τότε) επί 6 μνημονιακά χρόνια η Ελληνική Κοινωνία (επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ήταν κάτι περισσότερο από μαχαιριά. 

Τώρα όμως, 3 χρόνια μετά, δυστυχώς η ανωτέρω εξιστόρηση αποτελεί ένα "χάδι" εμπρός στην ... σύγχρονη ένδεια και στην ταπείνωση που έφεραν πολιτικοί αλήτες, εργάτες ξένων δυνάμεων, διεθνιστές πράκτορες διεθνών τοκογλύφων και εγκληματιών, απάτριδες, χριστέμποροι και πατριδέμποροι.

Αν αυτούς θέλουν να ψηφίσουν κάποια ελεεινά γερούνδια και κάποιοι ... εκσυγχρονιστές, είναι δικαίωμά τους μιας και δυστυχώς η (επικαλούμενη) δημοκρατία επιτρέπει να εκλέγονται και οι αγύρτες, οι λαοπλάνοι και οι απατεώνες από άθλιους που κοιτούν να βολέψουν για κανένα τριμηνάκι σε Δήμους και ως security στο Metro τα εγγόνια και τις "ανιψιές" τους ...

Ελεεινοί "ψηφοφόροι" που γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους όλους εκείνους του Πολίτες που ζουν στην χειροτέρα των περιπτώσεων κάτω από το παρανοϊκό καθεστώς της Τραπεζικής έξωσης, του πλειστηριασμού, της πλήρους και απαξιωτικής -για την Ανθρωπότητα- ένδειας και στην καλυτέρα κάτω από την αδυσώπητη και απάνθρωπη συμπεριφορά των εισπρακτικών εταιρειών ...

Και ... βέβαια, κάπου εκεί ανάμεσα στη Σκύλα και στην Χάρυβδη,  μαυροσκατόψυχοι ταγματασφαλήτες καμουφλαρισμένοι κάτω από τον "κοινοβουλευτικό" μανδύα της Χ.Α. ή των "αριστερών" ξεφτιλισμένων ΜΚΟ, των ... αριστερών ΜΚΟ, δίνουν τη χαριστική βολή στην Ελληνική Κοινωνία που ψυχορραγεί, εμφανίζοντας ως "λύση" την προώθηση στους πολιτικούς θώκους ατόμων από την εξεχόντως άρχουσα οικονομική elit.

Οι άλλοι όμως, οι νέοι, οι νέοι στο μυαλό και στην ψυχή, τι θα κάνουν ; Σε ένα μήνα περίπου, τα μαντάτα.

* ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Σαν αυτά τα "ταξίματα" που πλασάρουν οι μαριονέτες της ... Βουλής, τα κομματόσκυλά τους και οι ... δημοσιογράφοι τους, προωθώντας πως ανήκουν στο "δημοκρατικό τόξο" και εμφανίζοντας (μέσω της αρνητικής διαφήμισης) τους εγκληματίες της Χ.Α. ως την άλλη ... δυνατότητα επιλογής,  ... ξεχνώντας σκοπίμως ότι, τα ψηφοδέλτια δεν θα είναι 5-6 κομμάτων, αλλά πολλών περισσότερων. 

Και κάποια εξ αυτών, θα αποτελούν πραγματική διέξοδο και όχι επιλογή ανάμεσα στη Σκύλα και την Χάρυβδη.

Μνήμων.