Αντί προλόγου. Ο κόσμος της διαδικτυακής κοινωνίας είναι ένας αντικατοπτρισμός της πραγματικής ζωής. Έτσι, κι εκεί, στο internet, συναντάμε άτομα που είναι μαργαριτάρια, άτομα που χρειάζονται ... διάφορα και άτομα που δε θέλουμε να τα ακουμπήσουμε για να μη λερωθούμε.
Μέσα στο πνεύμα αυτό, βρήκα και μεταφέρω μια περιγραφή ενός ανθρώπου που με τις αναμνήσεις του έρχεται σε αντιπαράθεση με την σημερινή ζωή των παιδιών (και όχι μόνο).
Γ.Θ.Κ.
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
"Λοιπόν σκέφτομαι τώρα (...πάντα το κάνω) πόσο όμορφη και επικοινωνιακή ήταν η ζωή μας παλιότερα χωρίς τα κινητά τηλεφωνά. Μιλάω για την περίοδο που ήσουν νέος, είχες αίσθημα ή ήθελες να τα
πεις με το φίλους σου, και δεν ήθελες να τηλ από το σταθερό, διότι ο μπαμπάς και η μαμά ήταν παρόντες.
Ντυνόσουν και με την ευτυχία να ξεχείλιζε, έβγαινες έξω, χαιρετούσες τον κόσμο, άνοιγες και καμία συζήτηση με τους γνωστούς σου, πήγαινες στον ΟΤΕ καθόσουν και περίμενες.
Στο διάστημα αυτό έκανες και καμιά γνωριμία, ενίοτε έκανες και καμιά φασαρία γιατί σου πήραν τη σειρά. Έμπαινες στο θάλαμο έλεγες 5-10-200-1000 κουβέντες ... τέλος.
Πήγαινες και για καφεδάκι, έβρισκες τα φιλαράκια τα λέγατε ... όλα καλά ...
ΤΩΡΑ ... μιλάς στο κινητό (με τους φίλους σου η το αίσθημα), συγχρόνως τρως, πίνεις, κάνεις μπάνιο, διαβάζεις, κατεβαίνεις από το σπίτι, μαζεύεις μπροστά τη μισή γειτονιά, σε βρίζουν οι άλλοι μισοί, ... εσύ ακόμη συνεχίζεις να μιλάς, πας για καφέ το κινητό κολλημένο στο αφτί, το κλείνεις επιτελούς ... και συνεχίζεις να μιλάς με τον διπλανό σου ... με μηνύματα αλλά φυσιολογικό το βρίσκεις και έτσι.
ΑΥΤΑ ... όλη την ώρα στο τηλ και επικοινωνία μεταξύ σας καμία, αγαπητά μου παιδάκια. Δυστυχώς ζείτε σε τρελές εποχές."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου